PKK o cesetleri hangi mezardan çaldı? (ve 13 cevapsız soru daha)

Bukonuda:

• MAZLUM-DER, Taraf Gazetesi ve binlerce aktivist salak yerine konabilir mi?
• Yedi insanı kim neden öldürdü?
• Cinayetler PKK’nın üstüne mi kaldı?
• Ordu’ya mı inansak yoksa PKK’ya mı?

Satranç oynayanlar bilir, en iyi savunma … saldırıdır. PKK Entertainments film stüdyolarının yapımı “7 sivil öldü” adlı film Oscar alamayınca eleştirilere cevap vermek yerine yeni bir film sürdüler piyasaya: “Bu çukuru açıklayın”. PKK böyle bir “çukur” kazmak zorunda kaldı çünkü son filmi seyredenler “uçaktan atılan bombanın krateri nerede?” diye sordular. Ama sorulan tek soru bu değildi, nispeten önemsiz bile sayılabilirdi; PKK cevap verirken seçici davranıyor. Hatırlatalım, en önemli soru şu:

Filmde gördüğümüz ölüler kim? Kadınlar ve çocuklar gerçekte nasıl öldüler? Bir mezardan çalınan ölüler mi söz konusu yoksa “acele ceset lazım” diyerek yoldan geçen bir aile hemen oracıkta kurşuna mı dizildi? Bombanın etkisi jipin içindeki insanları yakarken naylon torbaları ve jipin beyaz boyaları nasıl yanmadı? “Bir saat önce öldü” dedikleri insanların cesetleri neden bir gün önce ölmüş gibi sertleşmiş ve şişmişti?

PKK film stüdyolarının son yapımı “Bu çukuru açıklayın” Yine Taraf Gazetesinin sayfalarında sinema severler ile buluştu. Filmin ismi  oldukça iyi bulunmuş çünkü açıklanması gerçekten zor bir çukur. Bunkerleri ve mağaraları, yer altı tünellerini imha etmek için atılan, 5-6 metrelik betonarme duvarları delerek PATLAMADAN içeri giren ve içeride patlayan bu bomba nasıl oldu da o çukura bitişik duran taş duvara zarar vermedi? Taşlar yerinden bile kıpırdamamış. Fotoğrafta iyi görünmüyor ama parmağını gördüğümüz aktör de sanki sağlam bir yolun üzerinde duruyor. Evet, naylon torbaları ve jipleri yakmayan ateş gibi bir bilmece… Bu çukur açan ama duvar yıkmayan bomba da açıklanması zor görünüyor.

Tabi ikinci bir ihtimal daha var. İlk film sosyal ağlarda ve DD sayfalarında iyice rezil olunca PKK’lı aktörler ellerine kazmayı küreği aldılar, gidip bir çukur kazdılar. Resmini çektiler: “Bu çukuru açıklayın”.

Yalan söylemek böyledir işte. İlk yalana kılıf uydurmaya çalıştıkça batarsın. İyi niyetle sana güvenen, seni adam yerine koyan Taraf gibi gazeteleri, MAZLUM-DER gibi dernekleri utandırırsın. Binlerce vicdan sahibi aktivisti sinir edersin. Böyledir yalan söylemek. Evet, bu çukur meselesi diğer meseleleri unutturmasın:

1. Ölenler kim? Kürt mü? Türkmen mi? Arap mı?
2. Neden cesetler Kuzey Irak’ta bir hastahanede adli tıp uzmanlarına ve gazetecilere gösterilmedi? Türkiye’yi sıkıştırabilecek bir otopsi yapılmadı?
3. Pistten F-16 olarak kalkan uçak gökyüzünde nasıl model değiştirdi ve F4 Fantom haline geldi?
4. Güneş nasıl oldu da dağların arkasına defalarca girip çıktı?
5. Uzun uzun film çekecek vakti olan PKK neden ateş açmadı?
6. Filmde 10 saniyede bir görünüp kaybolan dağlar, sürekli değişen bitki örtüsünün sırrı ne?
7. Uçak neden yalnız? Diğer 6 uçak nerede?
8. Sonradan Phantom’a dönüşen Falcon neden 30 Ağustos töreni gibi dalış yapıyor? Lazer ya da ısı güdümlü bombayı bırakıp gitmesi gerekmez miydi?
9. Neden “vurulan aile” bombalanan 4 noktadan bu kadar uzak?
10. Neden kaçan başka siviller görmüyoruz?
11. Neden ortada ev, çiftlik, fabrika, hayvan sürüsü vb yok?
12. PKK Entertainments film stüdyoları bizi gerçekten aptal mı sanıyor?
13. Halkımız bundan daha iyi filmlere layık değil mi?

… Bu konuda okumak için…

Asimilasyon ile Şiddet Kıskacında Ulusalcı Kürtler (Kitap + Tartışma)

Süleyman Nazif (1870-1927) Batarya ile Ateş adlı kitabında şöyle diyordu:

“Benim dinim kinimdir… Irkına, vatanına, tarihine ihanet etmiş olan insanların ve milletlerin hiçbirini unutma Türkoğlu! Unutma ve affetme!”

Büyük travmalar, katliamlar ve yok edilme korkusu yaşayan toplumlar geçmişten ders çıkarırken affetmekileacıları unutmak arasında fark göremiyorlar. (Bkz.PKK’lıları affetmek) Etnik kökenimiz benliğimizin bir parçası, rengarenk insanlığımızın gerçek bir rengi. Ancak bu renk üzerinden yapılan bir baskı, bu renk “yüzünden” çekilen büyük bir acı sonucu diğer bütün renkler silinebiliyor. Bir başka deyişleIZDIRAPLAR ÜZERİNE YAPAY BİR KİMLİK İNŞA EDİLİYOR. Bir halka yapılabilecek en büyük kötülük bu belki de. Sadece Türk ya da sadece Kürt olmaya mahkûm edilen insanlar giderek insanlıklarını perdeliyorlar. Böylesi halklar ırkçılığa, her türlü şiddet çağrısına kucak açıyorlar. Zira duydukları kin ve nefret onları bıçak gibi bilerken bir yandan da tektipleşiyor, şeyleşiyor. Bu korkunç dönüşümü Yahudilerde ve Avrupalı Ermenilerde görmek mümkün. Balkanlarda, KafkaslardaTürk ya da Çerkes olma “suçundan” dolayı bizden önceki kuşaklar da bu şekilde eziyet gördüler. Ölenler bir kez ölürken hayatta kalanlar aşağılanma duygusuyla hergün öldü. Peki ya Kürtler?

“… Şiddet yanlısı Kürtler adeta hızla koşan bir adamın bir cam panele çarpıp yere yığılma duygusunu tekrar tekrar yaşayacaklar. Camın öbür tarafını görecekler ve camın öbür tarafında akan hayatı gözlemleyebilecekler, belki bedenen o hayatın içinde olacaklar ama ruhen hiçbir zaman o camın öbür tarafına geçemeyecekler. Hiçbir zaman kendilerini camın öbür tarafına akan hayatın parçası hissedemeyecekler…”

Böyle diyordu bir gazeteci. Haklıydı. Sadece Kürt olmak istedikçe Kürtlüğünü kaybeden bir kuşak yetişiyor. Tıpkı Türk ulusalcıları gibi geçmişten, gelecekten hatta kendi gölgesinden bile korkan bu insanlar şiddet için şiddet isteyen örgütlerin, partilerin elinde istenen her şekli almaya hazırlar. Kürt aydınları kadar Türk aydınlarına da büyük iş düşüyor. İnsan olmadan “Türk” ya da “Kürt” olmanın imkânsızlığını halklarına anlatmak. Okuyacağınız bu kitap aydınların dikkatini tam da bu noktaya çekmek için hazırlandı: Asimilasyon  ile şiddet kıskacı içindeki Kürt halkına… Buradan indirebilirsiniz.