Terörist evlatlarımız ve Anzak leşlerimiz(!)

30 yaşlarında genç bir kadın olan B birden yanık et kokusuyla irkildi. Hiç bir acı duymadığı halde bacağının feci halde yandığını gördü. (1) Bu bayan B’nin ilk acile gidişi olmayacaktı. Daha önce de bir kaç kez bazı kemikleri kırılmış ama hiç ızdırap duymamıştı. Nadir bir genetik hastalık sebebiyle B hiç bir fiziksel acı duymuyordu.

Bayan B’nin fiziksel acıyla tanışması kelimeler “sayesinde”, bir haberi duymasıyla oldu: “Kardeşiniz bir trafik kazasında öldü.” Korkunç bir başağrısı B’yi sarstı. şaşkına dönmüştü. Hayatında ilk defa fiziksel bir acı hissediyordu. Aslında bu ölüm B için bir kayıp, bir eksiklik sayılamazdı. Zira uzun yıllar önce uzak bir şehire gidip hayatını kurmuş olan kardeşini çok fazla görmüyordu. Söz konusu ızdırap tamamen bir sözle başlatılmıştı.

Bayan B elbette Freud’un 1926’da önerdiği bir fikri (2) ispat ettiğini bilmiyordu: “Kaybolan bir cisim, hayatımızdan eksilen bir şey bedenimizin bir yerindeki bir acıyla (meselâ bir darbe ile) aynı etkiyi yapar.

Elbette kötü haberlerin bizi “yaraladığını” söylemek için bilim adamlarına ihtiyacımız yok. Ancak dikkate değer olan, ölüm haberini algılama ve izleyen süreçte içinde yaşadığımız toplumun bize verdiği veya verMEdiği desteğin “yaralarımız” üzerindeki etkisi.

Yas tutabilme hakkı

Ölen yakınlarımızın bedenleri dünyamızdan çıkıp gitse de izleri, hatıraları hayatımızı doldurmaya devam ediyor. Eğer cenazesi, mezarıyla ölen için son bir şeyler yapabildiysek ayrılıktan kaynaklanan bu boşluğu yavaş yavaş dolduruyoruz çevremizdeki insanlar sayesinde: “Babam görseydi benimle gurur duyardı, rahmetli de bu dolmayı pek severdi”.

Fakat bazı koşullarda bu yas tutma hakkı elimizden alınabiliyor: Evladını kaybeden batı avrupalı çiftlerin %70’inin 18 ay içinde boşanmaları (3) dolayısıyla mevcut ızdıraba yenilerini eklemeleri sebepsiz değil. Anne babalar birbirlerine hayattan zevk almayı yasaklayabiliyorlar: “Evladımız acı içinde ölmüşken nasıl böyle mutlu olabilirsin?”

Polisten kaçarken vurulan, intihar eden veya idam edilen insanların yakınlarına da susmak düşüyor. Suçluluk, aşağılanma ve utanç duyguları içinde boğulmaya terk ediliyor bu aileler.

Yetim gibi

Konuşmak suretiyle acısını paylaşamayan, yasını tutamayan insanlar tıpkı daha konuşmayı ögrenmeden anne ve babasını kaybeden bebeklerin durumuna düşüyorlar. Lisana, kelimelere dayalı bir bağı henüz kuramayan bebeklerin hayat ile en güçlü köprüleri gördükleri, kokusunu aldıkları ve sesini işittikleri anne ve babaları. Onların yokluğunda limbik sistem (ing. fr. alm.) hiç bir uyarım almadığından hızla körelmeye başlıyor. Bu kimsesizlik duygusunun etkisi başa vurulan sert bir cisim ile aynı.  Beyinde duyguların oluştuğu ve davranışa aksettiği bölgede “yaralar” açıyor. (4) ikinci Dünya savaşı sırasında bombardımanlar sebebiyle anne ve babasından ayrı kalan bebeklerin açlıktan değil “yanlızlıktan” ölmeleri (5) de bu ilişkiyi ispat eder nitelikte.

Nasıl çalışıyor?

Son yıllarda manyetik rezonans ve hormonal analizlerin sonuçlarını kesiştirmek suretiyle büyük ilerleme kaydetti bilim adamları. Bu bulgular ile konuşması toplum tarafından engellenmiş, üzüntülü bir olayı geçmişte bırakamayan, yas tutamamış insanların beyinlerindeki hasarın ve davranışlarındaki bozuklukların neden-sonuç zinciri daha iyi aydınlanıyor.

Evladını kaybetmiş bir insanın komutanlar ve devlet adamları tarafından ziyaret edilmesi şehit ailesinin bu yası tutmasını bir nebze de olsa kolaylaştırıyor.

Diğer yanda “terörist leşi” muamelesi yapılan insanın yakınları ölülerini gömmekte, mezarları ziyaret etmekte zorlandıkça ölüm haberinin yol açtığı şok sürekli ve güçlü bir üzüntü haline, ardından da depresyon olarak gösteriyor kendini. Bu sürekli stres halindeki insanların vücutları duygusal baskıya cevaben çok fazla kortizol hormonu üretiyor. Kortizole karşı çok hassas olan hippocampus hücre çeperlerinin ödem yapması kaçınılmaz. Daha çok kalsiyumun hücre içine girmesine sebep olan bu durum hücre içindeki iyon dengesinin bozulmasının, hücrelerin şişmesinin ve patlayarak ölmesinin sebebi.(6)

Anzaklar

18 Mart’taki çanakkale muharebeleri’nin yıldönümünde savaşta ölen Anzaklar için siyasetçilerimiz bu yıl da güzel şeyler söylemeyi unutmadılar. Sık sık Atatürk’ün sarfettiği söylenen şu sözler hatırlatıldı:

“Bu yaban ellerde kanını döken kahraman askerler… şimdi siz barışsever bir ülkenin topraklarında yatıyorsunuz. Rahat uyuyunuz. Burada yanyana yatarken Johnnylerin ve Mehmetlerin hiç bir farkı yoktur. Ey çocuklarını uzak diyarlardan buralara gönderen anneler, gözyaşlarınızı silin. Oğullarınız bağrımızda yatıyor ve rahatlar emin olun. Hayatlarını bu ülkede kaybetmiş olmaları nedeniyle onlar en az sizin olduğu kadar bizim de çocuklarımızdır.”

Ölen anzakların gömüldüğü yerlere şehitlik diyoruz ki batı dillerinde de olan bir kelime bu. (ing. martyr fr. martyr). Tıpkı bizdeki gibi “şahitlik/tanıklık eden”, “bildiğini söyleyen”anlamlarına geliyor ve eski yunanca μαρτυς (martus) kelimesinden geliyor.

Yüzbinlerce insanımızı öldüren Avustralyalı ve ingiliz askerlerin cesetleri karşısında büyüklük gösteriyoruz. Yakınlarına ihtiyaç duydukları yas tutma hakkını tanıyoruz. Eğer Türkiye bu anma törenlerine müsade etmeseydi o askerlerin torunlarına ne büyük eziyet etmiş olurdu.

… ve (bizim) teröristler

Ancak aynı büyüklüğü terörle mücadele sırasında öldürülen insanların ailelerine karşı gösteremiyoruz. Devleti kasdetmiyorum, toplumu oluşturan sıradan insanları düşünüyorum bunu söylerken:

Bir komutan Öldürülen PKK militanlarının fotoğrafını toplu halde çekmek isteyen gazete muhabirine hitaben “Analar evlatlarını askere leş toplatmak için göndermedi. Geberdikleri yerde kalırlar, askere leş toplatmam, biz imha eder, geçeriz.” (19 Ağustos 1993, Milliyet)

Halka ve Olaylara Tercüman(!) bir gazete öldürülmüş insan fotoğraflarını iftiharla sergiliyor ilk sayfada.

Aynı gazetenin köşe yazarı Metin Özkan şöyle sesleniyor Kürtlere: “Unutmayın ki sizin atalarınız bu topraklar için bizimle Çanakkale’de omuz omuza çarpışıp şerefli bir şekilde şehit oldular. Terörist leşine ‘Kürdistan şehidi’ diyerek bir avuç kuklanın siyasal uzantısı olan sizler, hıyanet ve delalet içindesiniz.”

Hürriyet Gazetesi’nin bir haberinin altına bırakılan yorumlarda insanlar “daha çok terörist leşi istiyoruz!” diyorlar.

Öldürülen PKK’lıların cenazeleri örgütün sorun çıkarması sebebiyle ailelerine teslim edilemiyor. Terör örgütü her cenazeyi bir boy gösterisi haline getirmek istediği için ölenin yakınları asgarî bir yas tutarak toprağa veremiyorlar çocuklarını.

Sonuç

Evlat acısı standart, herkes için aynı olan bir acı değil. Bize verdiği hasar ölümün geliş şekline, yaşadığımız zamana, kültüre, ailemizin ve toplumun bize destek olup olmamasına göre değişiyor.

Yas tutaMAmanın, ölüyü anaMAmanın yol açtığı psikolojik yırtılmaların ve yıkımların biyolojik yansımaları dahi ölçülebilir hale geldi.

Terörün bizi sürüklediği korku ve nefret atmosferi içinde güvenlik önlemi kavramını aşan, intikama, ölmüş bedenleri aşağılamaya varan bir cinnet havası oluşuyor gitgide. Saklandığı yerlere terörist ini, ölülerine leş diyerek onları insanlığın dışında görmeye, göstermeye çabalıyoruz. Oysa bu türlü organize terör insan toplumlarına özgü bir oluşum. Ve bu terör bizim terörümüz. Çözümü de bizim elimizden olacak tıpkı kaynağı gibi.

PKK’ya alet olmuş gençler bizimle aynı ülkenin nüfus kâğıdını taşıyan insanlar. Onları PKK’ya yaklaştıran süreci, Kürt milliyetçiliğini tahlil etmediğimiz sürece terör belasından kurtulmak zor görünüyor.

Terör, zorunlu göçler ve yakılan köyler sebebiyle büyük şehirlerde yaşamaya mecbur kalan insanların sosyal dokuları yırtıldı. Akrabalar uzaklaştı. Gençler ile yaşlıların arasındaki zihnî mesafe arttı. Kürt olsun olmasın bölge insanının dayanışma ağları artık eskisi gibi işlemiyor.

Yas tutmalarına, cenaze törenlerine mâni olunan, depresyon içinde duyguları körelen bu ailelerin yeni teröristler yetiştireceğini öngörmek için bilim adamı olmaya gerek yok sanırım.

Terörle mücadele konusuna alternatif bakış

• Kürt kimliğinin yok sayılması ve sonuçları : Ax! Welate min – Ah! vatanım
• Asimetrik savaşta hatalarımız : PKK… Ters giden nedir? Bundan sonra nereye?
• İslâm dini açısından « düşmanı » affetmek : PKK’lıları affetmek
• Newroz kutlamaları ve hatada ısrar : Bu PKK’ya adam yazmaktır
• PKK’nın ideolojisindeki tuhaf rastlantılar( !) Kemalist bir PKK

KAYNAKÇA

(1) N. Danzigera, b, c, ,  and J.-C. Willera, Tension-type headache as the unique pain experience of a patient with congenital insensitivity to pain, Département de Neurophysiologie Clinique, Centre Hospitalo-Universitaire, Pitié-Salpêtrière, Paris, France.

(2) Sigmund Freud, ingilizce Inhibitions, Symptoms and Anxiety veya Fransızca Inhibition, symptôme et angoisse.

(3) Michel Hanus, Les deuils dans la vie : Deuils et séparations chez l’adulte et chez l’enfant. (Yas, yetişkinlerde ve çocuklarda yaslar ve ayrılıklar)

(4) Les deuils dans l’enfance (çocuklukta yas) Abstracts Neuro et Psy, Eylül 1997 sayısı.

(5) Spitz R., “Anaclitic depression” Psychoanalytic Study of the Child, New York International University Press, 1946

(6) Zetzche, Hippocampal and amygdalo changes in patients with major depressive disorder, Jurnal of Clinical Psychiatry, 2004, no 64.

.

 

… E-kitap okumak için…

 

Soyut Sanat Müslümanın Yitik Malıdır

Afganistan’daki bir medreseyi, Bosna’daki bir camiyi, Hindistan’daki Taj Mahal’i görsel olarak islâmî yapan nedir hiç düşündünüz mü? Anadolu kilimlerini, İran halılarını, Fas’taki gümüş takıları, Endülüs’teki sarayları birleştiren ortak unsur nedir? Müslüman olmayan bir insan bile kolaylıkla“bunlar İslâm sanatıdır” diyebilir. Sanat tarihi konusunda hiç bir bilgisi olmayanlar için de şüpheye yer yoktur. Şüpheye yer yoktur da… bu ne acayip bir bilmecedir! Endonezya’dan Fas’a, Kazakistan’dan Nijerya’ya uzanan milyonlarca kilometrekarelik alanda yaşayan, belki 30 belki 40 farklı lisan konuşan Müslüman sanatkârlar nasıl olmuş da böylesi muazzam bir görsel bütünlüğe sadık kalabilmiştir?

Bakan gözleri pasifleştiren tasvirci sanatın aksine İslâm sanatı okunan bir sanattır. Yani görünmeyeni anlatmak için çizer görüneni. Doğayı taklid etmek değildir maksat. İnsanların aklını uyandırması, kalplerine hitab etmesi sebebiyle İslâm sanatının soyut bir sanat olduğu da aşikârdır. Ama Avrupa kökenli soyut sanattan ayrıdır İslâm sanatı. Meselâ Picasso, Kandinsky, Klee, Rothko gibi ressamlar gibi sembolizme itibar edilmemiştir. 284 sayfalık kitabımıza çok sayıda İslâm sanatı örneği ekledik. Bakmak için değil elbette, görünen sayesinde görünmeyeni akledebilmek, yani İslâm sanatını “okumak” için. Buradan indirebilirsiniz.

İslâm’da Mimar ve Şehir

Cumhuriyet’in ilânından beri yaşadığımız şehirler hızla tektipleşiyor. Betondan yapılmış kareler ve dikdörtgenler kapladı ufkumuzu. Trabzon, Aydın, Malatya… Anadolu’nun her yeri birbirine benzedi. Fakat Türkiye’ye has bir sorun değil bu. Batının “alternatifsiz” demokrasisi ve serbest piyasası mimarları da tektipleştirdi. Farklı düşünemeyen, yerel özellikleri eserlerine yansıtmayan mimarlar kutu gibi binalar dikiyor. Moskova, Tokyo, Paris, Hong Kong da tektipleşiyor ve çirkinleşiyor.

Çare? Binalara değil de mimara, yani insana odaklanmak olabilir; yani eşyayı ve sureti değil İnsan’ı ve sîreti merkeze almak. Zira bu bir norm ya da ekol meselesi değil: İslâmiyet’in ilk asırlarında bir şehir övüleceği vakit binalar değil yetiştirdiği kıymetli insanlar anılırmış. Biz de güzel binalarda ve güzel şehirlerde hayat sürmek için önce güzel mimarlar yetiştirerek başlayabiliriz işe. İnsan gibi yaşamak için mimarî çirkinliklerden ve bunaltıcı tektipleşmeden kurtulabiliriz. Bu ancak Güzel Ahlâk ile Güzel Mimarî arasındaki bağı yeniden tesis etmekle olabilir. Çare Mimar Sinan gibi cami yapmak değil Mimar Sinan gibi insan yetiştirmek. Kitabımızın maksadı ise teşhis ve tedaviye hizmet etmekten ibaret. Buradan indirebilirsiniz.

Kürtlerin Tarihi Üzerine

80 seneden beri Kürtlerin tarihi isyan ve terörle özdeşleşti. Son yıllarda ise ilk defa hemen her kesimden insanın desteklediği bir barış süreci başladı. Bu süreç kendi başına tarihi bir anlama sahip elbette. Yine de büyüyen umutların, atılan adımların sağlam olması ve geleceğe yöne vermesi için yaşananlar ile Kürtlerin tarihi arasında bir köprü kurulması gerek. Dahası Türkiye dışındaki etnik terör tecrübelerinden, sosyal barış projelerinden yararlanmak elzem. Bu sebeple, Kemal Burkay, Hasan Cemal, İsmail Beşikçi, Mustafa Akyol kadar Alain Touraine, Johan Galtung, Paddy Woodworth ve Gandhi’den de istifa ettik bu kitabı hazırlarken. Umuyoruz ki güncel tartışmaları ve gelişmeleri bir kenara koyarak geçmişe kısaca bir göz atmak bugünü daha anlamlı okumamızı sağlayacak. Buradan indirebilirsiniz.

Hükümeti devirmek isteyen birileri mi var?

4 Türk bankası çalışanlarını sömürmek, tüketiciyi kandırmak ve haksız rekabetten dolayı çok ağır cezalar yediler. Hemen ardından Türkiye tarihin en büyük anti-kapitalist ayaklanmasını yaşadık. Göstericiler “Sosyalist Türkiye” ve “yaşasın devrim” sloganları atarak orak-çekiçli pankartlar, Deniz Gezmiş posterleri taşıdılar. Tuhaf olan ise bazı bankaların ve holdinglerin bu ayaklanmaya destek olmasıydı. Anti-kapitalist göstericiler 20 gün boyunca İstanbul’un en lüks otellerinden birinde bedava kaldılar. Tuhaflıklar bununla da bitmedi. CNN, BBC, Reuters ve daha bir çok medya kuruluşu bir kaç sene önce, üstelik yabancı ülkelerde çekilmiş yaralı ve ölülerin  fotoğraflarını “Türkiye” diyerek servis etti. Tayyip Erdoğan’a destek için toplanan AKP’lilerin fotoğrafı CNN tarafından kazayla(?) “Ayaklanmış Protestocular” olarak yayınlandı.

Dünyada da tuhaf şeyler oldu:

• Türkiye ile neredeyse aynı anda Brezilya’da bir halk(?) ayaklanması başladı.
• Georges Soros’a ait ekonomi gazeteleri Çin ekonomisi hakkında aşırı kötümser haberler yaydılar.

“Kazalar” bu kadar çoğalınca insanlar ister istemez bazı şeyleri sorguluyor:

• Türk bankaları neden sermaye düşmanı, anti-kapitalist bir ayaklanmaya destek oldu?
• Acaba 2008 krizinden sonra kan kaybeden ABD ve Avrupa kaçan sermayeyi geri  çekmeye mi çalışıyor?
• Brezilya, Çin ve Türkiye Avrupa ve ABD’deki yatırımları çekmenin cezasını mı ödüyor?

Elinizdeki kitap bu sorulara ve darbe iddialarına cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

Çapulcular” ne istiyor?

Genel seçimler yaklaşırken başladı Taksim Gezi Parkı olayları. İnsanlar öldü, yaralananlar, tutuklananlar oldu. Taksim’deki sanat galerileri bile yağmalandı. Maddî zarar büyük: Yakılan otobüsler, özel araçlar, iş yerleri. Ancak hâlâ isyancıların ne istediğini bilmiyoruz. Taksim Dayanışma Grubu’ndan çelişkili açıklamalar geliyor. Polisi ya da göstericileri suçlamadan önce şunu bilmek gerekiyor: “Çapulcular” ne istiyor? Daha fazla demokrasi? Sosyalizm? Devrim? Darbe? Elinizdeki e-kitap bu sorulara cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

 Alevilik, Ortak Acılardan Bir Kimlik

Aleviler ızdıraplarda, geçmişin acılarında buluşuyorlar. Dersim, Madımak… Bu isimler anıldığında kırmızı bir düğmeye basılmış gibi bütün farklı Alevilik-LER birleşiyor ve bir tepki geliyor. Hızlı, öngörülebilir ve manipülasyona açık bir tepki bu. Ortada geç-ME-miş bir geçmiş var. Kıymetli yazarımız Cemile Bayraktar’ın dediği gibi “yüzleşilmediği müddetçe de geçmeyecek bu geçmiş” , çıkarılmayı bekleyen bir diken gibi acı vermeye devam edecek.

Diğer yandan çok sayıda Alevi kendi atalarına, dedelerine, manevî önderlerine en büyük acıları reva görmüş olanlara büyük bir sadakat ile bağlılar. Yani Kemalistlere ve CHP’ye. Yakın tarihi sorgulamak şöyle dursun ibadethanelerini Atatürk resimleriyle donatıyorlar. Ortak acıların ve siyasî tercihlerin dışında Alevileri birleştirecek bir inanç, bir kültür yok mu? Acaba Aleviler Stockholm sendromundan kurtulabilecekler mi? Elinizdeki kitap bunları sorguluyor. Buradan indirebilirsiniz.

Tiryandafilya, Güneşe “ya doğ, ya da ben doğacağım” diyen güzel!

“… Senden önceki hiçbir kadın tarafımdan böyle sigaya çekilmedi Tiryandafilya. Sen benim tüm aşklarımın  raporusun, tüm aşklarımın hülasası, ana fikrisin Tiryandafilya. Senden öncekiler ya masadan kaçtı ya da onları masadan ben kovdum. Şimdi benim tüm bu kaybolan yıllarımın hesabını vermek de sana kaldı. Sevdiğin başka bir erkek olmasına rağmen bu yola girmen için de seni zerre kadar zorlamadım, bunu da biliyorsun Tiryandafilya. Duvarımın arkasına dolanman için sana elimden gelen tüm kolaylığı gösterdim. Bu asla senin marifetin, el çabukluğun, kahredici, tahrik edici, tahkir ve de tezyif edici dişiliğinle olmadı. Senden önce gidip, tüm kapıların kilidini senin için açan irade bendim. Orada beni çırılçıplak gördüysen benim sayemdedir. Şimdi dürüstçe oynayalım o zaman. Ama unutma Tiryandafilya; ihanet ilgi çekse de hain sevilmez…”

Efraim K‘nın kitabını buradan indirebilirsiniz.

 

Kitap tanıtan kitap 5

İmkânsız bir buluşma düşleyin: Nietzsche, Montaigne, Chomsky ile Fârâbî ve Muhyiddin İbn Arabî Hazretleri bir arada. Ama yalnız değiller, hemen yanı başlarına John Berger, Cahit Zarifoğlu, André Gorz , Oğuz Atay, İsmet Özel, Amin Maalouf, Gilbert Achcar, Nevzat Tarhan, Randy Pausch ve daha bir çok aşina olduğumuz yazar, şair, düşünür gelip oturmuş. Bu imkânsız buluşmayı Derin Düşünce sitesinin yazarlarına borçluyuz. Sadık dostlarımız Alper Gürkan, Mustafacan Özdemir, Mehmet Alaca, Mehmet Salih Demir ve en az “eskiler” kadar çalışıp didinen genç yetenekler: Essenza, Esma Serra İlhan, Gülsüm Kavuncu Eryilmaz, Abdülkadir Hacıaraboğlu, Azat Özgür. Kitap tanıtan kitapların beşincisini ilginize sunuyoruz, kitapların dünyasına açılan 23 pencereden bakmak için. Buradan indirebilirsiniz.

 Hamza Yusuf ile İslâm’ı anlamak

Elinizdeki bu kitap Ekrem Senai tarafından yapılan iki tercümeyi içeriyor:

• Zaytuna Institute’den Hamza Yusuf Hanson’ın 2010 yılı Mayıs’ında Oxford üniversitesinde yaptığı İslâm’da reformkonulu konferans,
• Yine  Hamza Yusuf Hanson’ın Dr.Murata ve Prof.Chittick’in İslam’ın vizyonu isimli eseri üzerine yaptığı konuşma (Bahsedilen kitap, Türkçe’ye de çevrilmiştir.)

Hamza Yusuf Hanson 1960 yılında Amerika’nın Washington Eyaletinde dünyaya geldi; Kuzey California’da büyüdü. 1977 yılında müslüman olduktan sonra on yıl boyunca İslâm coğrafyasında Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan, Kuzey ve Batı Afrika gibi bölgeleri gezdi. Farklı ülkelerde iyi büyük alimlerden icazet aldı. Hamza Yusuf bu seyahatten sonra ülkesine dönerek Dinler Tarihi ve Sağlık Hizmetleri alanlarında diploma aldı. Dünyanın dört bir tarafında İslâm hakkında konferanslar veren Zaytuna Enstitüsü’nü kurdu. Batıya İslâm’ı sunan, İslâmî ilimlerin ve geleneksel metodlarla eğitimin yeniden canlanmasını amaçlayan Enstitü, dünya çapında üne sahiptir. Shaykh Hamza Yusuf, Fas’ın en prestijli ve en eski Üniversitelerinden birisi olan Karaouine’de ders veren ilk Amerikalı öğretim görevlisi olmuştur. Bunların yanısıra, klasik haline gelmiş geleneksel bazı Arapça metinleri ve şiirleri modern ingilizceye tercüme etmiştir. Halen eşi ve beş çocuğuyla birlikte Kuzey California’da yaşamakta. Buradan indirebilirsiniz.

Organik dinimi geri istiyorum 

Bilim ve teknoloji alanında buluşumuz pek yok ama gün geçmiyor ki din konusunda yeni bir icat çıkmasın. Televizyon karşısında merakla “acaba bugün neler caiz ilan edilecek, neler haram edilecek?” diye merakla bekliyoruz. Bektaşi’ye sormuşlar: “İslam’ın şartı kaçtır?” diye, “Birdir!” demiş. “Hac ve zekatı siz kaldırdınız, oruçla namazı biz kaldırdık, geriye kelime-i şahadet kaldı”. Ben kelime-i şahadetten de emin değilim, her an bir profesör çıkıp “böyle bir şey yoktur, imanın şehadeti mi olur?” diye ortaya çıkabilir. […] İlahiyat profesörlerinin bir büyük zararı da bu oldu. Din’in siyaset gibi, futbol gibi, tartışılacak, insanın bilgisinin olmasa da fikrinin olabileceği bir alan olduğu tevehhümü oluşturdular. Her şeyin kutsallığını bozdular. Artık bacak bacak üstüne atıp çiğ ağzımızla Allah, peygamber ne demek istemiş “muhakeme” yapıyoruz hiç ar duymadan, hepimiz birer küçük şeyhülislam, birer fetva emini… hangi hadis uydurma, hangisi sahih şıp diye gözünden anlayıp ayetleri engin din bilgimizle şerh ediyoruz. Şu muhakemelerin bolluğundan da dini yaşamaya bir türlü sıra gelmiyor. Halbuki bir güzel insanın dediği gibi: “Din öğrenmekle yaşanmaz, yaşandıkça öğrenilir”.

Elinizdeki bu kitap Ekrem Senai’nin kaleme aldığı yazılardan ve tercüme ettiği makalelerden oluşuyor: Hamza Yusuf, Noah Feldman, Charles Townes, Marc Levine ve Karen Armstrong ile İslâm, Hayat ve Bilim üzerine… Buradan indirebilirsiniz.

Banka Ordudan Tehlikelidir!

(Son güncelleme: İkinci sürüm, 27 Ekim 2013)

Bankacılarına söz geçiremeyen batı ülkeleri tıpkı 1980′lerde ordusuna söz geçiremeyen Türkiye’nin durumuna düştüler. Zira bize yansıtılanın aksine, 2008’de Amerikan emlâk sektöründen başlayan kriz öngörülemez bir felaket değildi. Yapılan düpedüz bir piyasa darbesi idi aslında. Tasarlanmış, planlanmış, yürürlüğe konmuş bir operasyon. Bu operasyonu yöneten insanlar daha 1980’lerde Batı adaletinin üzerine çıkmışlardı. Krizi frenleyecek yasal engelleri bir bir kaldırdılar, krizin küreselleşmesini sağlayacak mekanizmaları yine onlar kurdular. Elinizdeki 60 sayfalık bu e-kitap Batı’da demokrasinin gerileme sürecini sorguluyor: Demokrasinin zayıf noktaları nelerdir? Bankalar nasıl oldu da halkın iradesini ayaklar altına alabildiler? “Hukuk devleti” diyerek örnek aldığımız demokratik ülkeler neden bu Piyasa Darbesi‘ne engel olamadılar? Askerî darbelerden yakasını kurtaran Türkiye’de hükümet Piyasa Darbesi ile devrilebilir mi?  Buradan indirebilirsiniz.