SÖYLENTİ dokuz; EYLEM sıfır

     Haftalardan beri “Çok şükür bu günü de atlattık. Ya darbe olur da yine her şey eskisi gibi olursa…” diye düşünürken bir gün tiyatroya gitmek hasıl oldu. Rasyonel mantığıma itibar ederek Arnavutköy Kültür Merkezine gittim ve biletimi alıp koltuğuma oturdum, sahne yavaş yavaş hareketlenmeye başladı. Bu durum bana, sonradan görme zenginin özel şoförüyle şehirlerarası yolculuk yapmasını hatırlattı. Zira kendimi o kadar boş, aciz ve de kendini bilmişlik havasında hissediyordum ki. Birden perde açıldı tiyatronun zevkini çıkarmaya başladım. Oyunun adı, Türkiye’nin Yönetimi!

      Senaryo şu şekilde cereyan ediyor:

     “Yıl 2039,kızım 18, ben 51 yaşındayım…

     Babacığım elime geçen gün bir kitap geçti, senin gençliğinden kalan. Biz Ankara’ya taşınmadan önce memleketimizin ismi Gaziantep’miş ve 6317 şehit vererek “Gazi’lik” unvanını kazanmış. Neden şimdi oraya Kürdistan diyorlar baba.

 Baba hani sizlere Kürtlerle Türkler kardeştir demişler, peki kardeşlerim neden bizi öldürüp ülkemizde ayrı devlet kurdular.

     Baba o kitapta Atatürk diye birinden de bahsetmişti. O kimse 1933’te Bursa’da bir nutuk vermiş, ben şimdi bile ne kastettiğini anlayabiliyorken, sizin gençliğiniz bu kadar mı cahildi de o uyarıları dikkate almadınız.

     Şimdiki Kürdistan toprağında yer alan Süleymaniye’de askerimizin başına çuval geçirmişler ve sen o dönemde gençtin, hiç mi kanın donmadı baba. Neden hesap sormadınız bunları görmezden gelen yöneticilerinize?

     O az önce bahsettiğim Atatürk size bir hitabe yazmış ve sizi hain yöneticilere ve uşaklara karşı uyarmış ve hitabenin sonunda da “Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur.” demiş. Baba kanınız o kadar bozuk mu ki ülkemizi bu hale getirenlerin yakasına yapışmadınız.

     Baba sizin yıllarınızda 16 Mart, 12 Eylül, 28 Şubat Darbeleri;  27 Nisan Muhtırası ve Gladio tipi Ergenekon yapılanması, Atabeyler, Sauna ve Ümraniye çeteleri; Sarıkız, Ay ışığı ve Eldiven Darbeleri girişimleri tertiplendiğinde siz neredeydiniz? Hiç mi darbe karşıtı gösteriye katılmadınız hiç mi HAYIR demediniz.

     Baba Türkiyeli ne demek, biz Türk çocuğu değil miyiz, soyumuz belli değil mi bizim, o kitapta okumuştum “Ne mutlu Türküm diyene” yazıyordu. Peki, baba ben neden mutlu değilim. Türküm demek suçsa ve kötü bir şeyse siz eskiden neden söylerdiniz.

     Baba biz Kurtuluş Savası denen bir şey yaşamışız, kitaba göre dünyanın gördüğü en şanlı savaşmış ve o savaşta 4 milyon şehit vermişiz. Madem bu vatandan bu kadar kolay vazgeçecektiniz de neden o kadar şehit verdiniz?

      Hiç mi kitap, gazete okumadınız, hiç mi sizi uyaran olmadı, hiç mi göremediniz ülkemizde darbe yapılabileceğini, eğer farkında olduysanız ve duygusuzca evinizde oturduysanız sizin o hainlerden ne farkınız kaldı. Allah’ın huzuruna hangi yüzle çıkacaksınız baba. “Vatan sevgisi imandandır” diye bir hadis varken hadi diyelim ki Türklüğünüzden vazgeçtiniz bari İslam’ın emrine uysaydınız.

     Senin eski CD’lerden dinledim baba, bizim de bir İstiklal Marşımız varmış, o marşı yalnızca körü körüne ezberlediniz mi? Atalarımız sizi her fırsatta uyarmış, demiş ki “Ey Türk titre ve kendine dön.” Baba ne zaman titreyeceksiniz, Ankara’yı da kaybettikten sonra mı? Bundan 31 yıl önce(2008’de) titremediyseniz eğer; artık hiç bir şey titretemez sizi.

     Baba sen son bağımsız olan Türkiye Cumhuriyetini gördün.”Ya devlet başa, ya kuzgun leşe” diyebilecek bir Hasan Tahsin, bir şehit şahin, bir Sütçü İmam yok muydu aranızda? Yazıklar olsun baba sizin gençliğinize!

      Bu günleri göreceğime hiç doğmasaydım baba. Türklüğünüzden utanmadınız hiç olmazsa insanlığınızdan utansaydınız baba. Bu vatan göz göre göre altınızdan kayarken hiç olmazsa, ŞEREFİNİZLE ÖLEMEDİNİZ Mİ?”* 

     Türkiye devasa bir tiyatro binasına benzetiliyor; bizler bu tiyatronun seyircileriyiz; oyunun artık bıktıracak derecede uzamasına rağmen dinlenmeye çıkıp dışarıdaki zamanı yaşama hakkımız yok. Sahnede ne zaman başladığı hakkında doğru dürüst bilgi sahibi bile olamadığımız bir oyun sürüp gidiyor; oyunun adı, Türkiye’nin Yönetimi!

Sahnedeki aktörler işin başında oyunu bir metne(siz isterseniz bu metni anayasa ve yürürlükteki kanunlar olarak düşünebilirsiniz) bağlı kalarak sürdürmelerine rağmen perdeyi idare eden mekanizmanın feci şekilde arızalanmasından ötürü tuluat yapmaya mecbur kalıyorlar; bir yerden sonra “Şu perde tamir edilse de kulise dönsek.” Yolundaki sabırsızlıklarını unutuyor ve rollerini gerçekle karıştırmaya başlıyorlar; Tekstteki replikleri çoktan tükenmiş olduğu için tuluatı devam ettirirken kaçınılmaz bir şekilde saçmalıyorlar. Artık oyun, hayatın kendisinin yerine geçmiştir. Seyirciler oyun bir bitmediği için sahne yanılsamalardan bir türlü kurtulamıyor ve dünyanın hiçbir yerinde seyircinin sahnedeki oyuna müdahale etmesi adetten olmadığı için “seyirci” pozisyonuna rıza gösteriyor.

     Benim “ecnebi gözlemci” şahsım işte böyle bir ortamda, “içeride neler oluyor?” merakıyla tiyatro salonuna kafasını uzatan birisidir; onun gözlemlerine güvenebiliriz, çünkü henüz sahne yanılmacaya iştirak etmemiştir, saçmalığı bütün ayrıntılarıyla fark edilebilir.

     Eğer hala “oyun” demeye gönlümüz razı oluyorsa Türkiye işte buna benzer tatsız, saçma ve perde zamanını çoktan geçirmiş bir oyunu oybirliği ile sürdürüyor. Oyun her şeye rağmen devam ediyor; aktörler, “Show must go on!” sorumluluğunu çoktan aşmış bir iştiha ile laf kıtlığında asma budamaya devam ediyorlar. Bu kolektif yanılsama ancak oyunu bitiren arızalı perdenin üzerinde cirit atan vatansever affedersiniz sanatsever farelerden birinin perde mekanizmasını kemirmesiyle sona erdi.

     Perde birden inmeye başladı, ışıklar yandı ve seyirciler uyuşan bacakları üzerinde ayağa kalkarak saatlerine bakıp mırıldanırlar:

        – ” ÜFF BE, NE KADAR GECİKMİŞİZ! HEP AYNI SENARYO OYNATILMIŞ AMA FARKINDA OLMAMIŞIZ.  ARTIK UYUMAK YOK MEĞER BU ZAMANA KADAR HEP SEYİRCİ KALMIŞIZ, ARTIK BİZ DE SAHAYA İNİP BU İŞİN AKTÖRÜ OLALIM.”  

Gazetecilik Neden Dibe Vurdu?

Gazeteciler bizi bilgilendiriyor mu yoksa aldatıyor mu?  Gazetecilik galiba dürüstçe yapılmasına imkân olmayan bir meslek. Çünkü birbirine zıt işlerin aynı anda icra edilmeleri gerekiyor: Habercilik, savcılık, komiklik, amigoluk…  Gazeteci kendisine bilgi verebilecek herkesle iyi geçinmek için biraz politik davranmak daha doğrusu yalan söylemek zorunda. Ama aynı zamanda ondan gözü kara bir savcı gibi olayların üzerine gitmesi, iyi bir hâkim gibi dürüst olması da bekleniyor. Bir bilim adamı gibi konuları derinlemesine irdelemesi ama sıkıcı olmadan toplumun her kesimini eğlendirebilmesi… Gazetecilerden halkı aydınlatmaları isteniyor ama aynı zamanda da halka benzemeleri. Yoksa gazeteleri satılmıyor, TV kanalları izlenmiyor. Bu koşullarda “gazeteci gibi” gazetecilik yapılabilir mi? Derin Düşünce yazarları sorguluyor…

Buradan indirebilirsiniz.

 Alaturka Laiklik: “Beni bir bir sen anladın, sen de yanlış anladın!”

Türkiye Cumhuriyeti’nde Alevîlere zorla Sünnî İslâm öğretilirken Sünnîlerin başörtüsü devlet dairelerinde yasak. Türk Ordusu’nun istihbaratı camileri ve namaz kılanları fişliyor. Hristiyan Ermenilerin ne kiliseleri, ne yetimhaneleri ne de cemaat lideri seçimleri özgürce yapılamıyor. Rumların ruhban okulları özgür değil. Yahudiler diğer gayrı Müslimler gibi askerde ayrımcılığa uğruyor. Ateistlerin kitapları, internet siteleri yasaklanabiliyor, kapatılabiliyor. Gayrı Müslimlerin alın teriyle biriktirdikleri vakıf malları 1970′lerde gasp edildi, hâlâ geri verilmiyor. Sahi Laiklik neye yarıyor? Bu kitap son yıllarda Türkiye’nin gündemine gelen, birbirinden ayrı gibi duran ama çekirdeğinde Yobaz Laiklik Meselesini barındıran konuları ele alıyor.Buradan indirebilirsiniz.

 Derin Düşünce nedir?

Sitemizde siyasetten tarihe, kadın haklarından felsefeye, sanattan bilime kadar bir çok konudan bahsediyoruz. Ama zaman zaman da kendimizden söz ediyoruz. Derin Düşünce nedir?  Sitenin geçmişi, geleceği, ortak projeler, yazar olmak isteyenlere öneriler, okunma istatistikleri… Derin Düşünce’nin bir kimliği, tarihi ve kendine has “yaşam” tarzı var. Eğer aramıza yeni katıldıysanız bu kitap “yöre halkına” kaynaşmanızı kolaylaştıracaktır

 Liberalizmin Kara Kitabı

Liberalizm asırlardır bir çok aşamalardan geçmiş, tarihi olaylarla kendisini imtihan etmiş bir düşünce geleneği. Değişmiş yanları var ama sabitleri de var. Bu sabitlerin içinde liberalizmin tehlikeli yönleri hatta YIKICI UNSURLARI da var. Bunları ortaya çıkarmak için “doğru” soruları sormak ve liberal perspektifte kalarak yanıt aramak gerekiyor… Büyük bir kısmı bu gelenekten olan düşünürlerin fikirlerinden istifade ederek liberalizmin kusurlarını ele alıyoruz bu kara kitapta: Adam Smith, Mandeville, John Stuart Mill, Hayek, Friedman, Röpke, Immanuel Kant, Alexis de Tocqville, John Rawls, Popper, Berlin, Mises, Rothbard ve Türkiye’de Mustafa Akyol, Atilla Yayla, Mustafa Erdoğan… Liberallere, liberalimsilere ve anti-liberallere duyurulur. Buradan indirebilirsiniz.

Maymunist imanla nereye kadar?

Evrim ve Big Bang gibi konular genellikle sağlıklı biçimde tartışılmaz. İdeoloji ve inançlar, felsefî tercihler bilim-SELLİK maskesiyle çıkar karşımıza. Özellikle evrim tartışmaları “filanca solucanın bölünmesi” veya falanca Amerikalı biyoloji uzmanının deneyleri etrafında döner ve bir türlü maskeler inmez. Madde ve o Madde’ye yüklenen Mânâ maskelenir… Oysa perde arkasında tartışılan başkadır. İnsan’a, Hayat’a dair temel kavramlardır. Sadece et ve kemikten mi ibaretiz? Yokluktan gelen ve ölümle yokluğa giden, çok zeki de olsa SADECE VE SADECE bir maymun türü müdür insan? BİLİM DIŞINDA bir insanlık yoksa Aşk yoksa, Sanat yoksa, Güzellik yoksa ve Adalet yoksa Hayat‘ın anlamı nedir? Aşık olmak hormonal bir abartıysa, iyilik enayilikse, neden birbirimizin gırtlağına sarılmıyoruz ekmeğini almak için? Neden bir çocuğa tecavüz edilmesi midemizi bulandırıyor ve neden fakir bir insana yardım etmek istiyoruz? Taj Mahal’in, Ayasofya’nın, Notre Dame de Paris’nin değeri bir arı kovanı veya termit yuvasına eşdeğer ise, Mesnevî boşuna yazıldı ise neden Hitler’i lanetliyoruz ve neden Filistin’de can veren bebeklere üzülüyoruz? Maymun olmanın (veya kendini öyle sanmanın) BİLİM DIŞINDA, psikolojik, siyasî, ahlâkî, hukukî öyle ağır sonuçları var ki…  Evrim senaryosunu kabul etmenin etik ve siyasî neticeleri ve evrimciliğin etimolojik değeri … Derin Düşünce’nin yorumcuları tarafından konuşuldu. Biz de bu sebeple söz konusu iki tartışmayı 116 sayfalık bu kitapta topladık. Buradan indirebilirsiniz.