Ellerimizi Sevgiyle Uzatmak

Yazar: Fatma Çiftçi

Sevgili Markar, sevgili Natali, yokluğunu Türk varlığına armağan eden sevgili Arat, karanlıklar bebeklerimizi caniye çevirmesin diye anne duyarlılığı ile kalabalıklara haykıran sevgili Rachel , “Hrazdan da umuttan sarhoş” olan sevgili Delal ve bu toprakların asli unsurları oldukları yok sayılan diğerleri;    

Muhafazakar çevrede yetişmiş bir kadın olarak kültürel arka planımız bir yığın hikaye ile tıka basa doldurulmuşken vicdan muhasebesini zorla da olsa çalıştırmayı başarabilmiş, anlatılan her hikayenin söylenen her sözün sorgulamasını yapmıştım.   

Yapmıştım yapmasına da; yıllar önce istanbul’un kalabalığında tek başıma kaybolmak istediğim o gün,  yolum Agos gazetesinin önüne düşmüştü, O kapının önünden geçerken gördüğüm tabela beni neden tedirgin etmişti hala anlamış değilim. Bu kadar mı işlemişti genlerime, bir yerlerden hortlar mıydı ” kahraman milliyetci” duygularım.    

Agosun adını o güzel adamın adıyla bir arada görmeye başladım sonra. Televizyonlarda gazetelerde. Nasılda sevgiyle heyecanla anlatıyordu. Kardeşliği,  insan olmayı, bu topraklara olan sevdasını. Anlatıyor anlatıyordu…    

Onunla birlikte Doğu Konferanslarının Erivan ayağına katılan Yildiz Ramazanoğlu’ndan dinledim bir kere daha, nasıl güzel bir insan olduğunu. Bir arkadaşım da kendi ağzından  Racheline olan sevdasını dinlemişti, hayran hayran anlatıp dururdu. Kadınlar günü için sevgili eşine yazdığı o mektup mail guruplarında dolaştı durdu.  

Sonra o gün geldi. Haberlere Agos’un adı bir kez daha düştü o’nun adıyla birlikte , ve o resim.

Ben iki kere utandım. Yıllar önce Agos’un ününden geçerken duyduğum o anlamsız tedirginlikten ve ” Güvercin tedirginliği” ile aramızda dolaşan birini katleden bir topluma mensup olmaktan.

Oysa ben de kendimi buralara ait hissetmiyordum ki hiç. Bu topraklarda bir kadın olmak, üstelik baş örtülü bir kadın olmak, üstelik bir Kürt adamın karısı olmak, üstelik kimliği hakkında söz söylemeye çalışan bir kadın olmak, insana ciddi aidiyet sorunları yaşatıyordu ama. Güvercin tedirginliği olmadı hiç, olsa olsa benzerini bulamamanın yalnızlığı idi benim ki. O gün anladım bunu.  

Sonra güvenlik kameralarından o resim düştü haberlere.  

Aman allahım gencecik bir çocuk, o başındaki berenin siyahından benim oğlumda da var, çenesi nasılda benziyor. Yoğun kederimin içine nasıl büyük bir korku düştü .Ya dedim kendi kendime, hayır sadece kendime değil, konuştuğum herkese. Ya dedim birileri gözbebeği çocuklarımızı kandırırsa, “Aslansın oğlum, şöyle kaplansın, Sakarya yüz üstünde çok süründü hadi tut sen kaldır. En büyük Fenerbahçe,  Avrupa Avrupa duysun sesini” diyerek kandırırsa eline bir silah verirse, bir güzel insanı katlettirirse. Ağlama krizlerimin arasında bunları anlatıyordum herkese.  

Aradan bunca zaman geçti. Utancımızı silecek, korkularımızı hafifletecek hiçbir girişimde bulunmayan ,  iktidarın  bu lakayt tutumunu bir türlü anlayamazken, ” yetkili ağızlarının” yaptıkları konuşmalar düştü bu kez gündeme.

İktidara gelmelerinde oyum ile katkıda bulunmasam da, ettikleri sözlerin kimlerin canını, nasıl yaktığını bilmek bile can yakıcı benim için.

Markar beyin Taraf’ta ki yazısının son paragrafını okuyunca sevgiyle elimi uzatmak istedim sizlere.

Ben evinde oturan, bu toplumun vasat kadınlarından biri olarak size gitmeyin diyemiyorum, diyemiyorum çünkü: bebeleri canilere dönüştüren birileri hep olacak buralarda, aslında her yerde.

Gitmeyin diyemiyorum çünkü ” ne iyi olmuşta yapmışız” diyen kocaman yetkili ağızlar hep olacak.

Ama bizler de  buradayız.. Onlardan utanıyoruz ve size ellerimizi sevgiyle uzatıyoruz.

… Bu makale ilginizi çektiyse…

Türk milliyetçiliği birleştirir mi yoksa parçalar mı?

 İllâ ki bir tutkal/çimento mu gerekiyor? Milliyetçilik tutkalı adil ve müreffeh bir düzene alternatif olabilir mi? Adaletin, hukukun hâkim olmadığı ortamlarda Türklerin kardeşliği ne işe yarar? Belki de Türk Milliyetçiliği diğer milliyetçilikler gibi yok olmaya mahkûm bir söylem. Çünkü var olmak için “ötekine” ihtiyacı var. Ötekileştireceği bir grup bulamazsa kendi içinden “zayıf” bir zümreyi günah keçisi olarak seçiyor. Kürtler, Hıristiyanlar, Eşcinseller, solcular…150 sayfalık bu kitapta Türk Milliyetçiliğini sorguluyoruz. Müslüman ve milliyetçi olunabilir mi? Türkiye’ye faydaları ve zararları nelerdir? Milliyetçiliğin geçmişi ve geleceği, siyasete, barışa, adalete etkisiyle. Buradan indirin. 

Türkiye bölünür mü?

“Bebek katili! Vatan haini!…” PKK terörünü lanetliyoruz ama devlet eliyle işlenen suçlara karşı daha bir toleranslıyız.  “Kürtler ve Türkler kardeştir” diyenlerin kaçı “sen benim kardeşimsin”  demeyi biliyor Zaza, Sorani, Kurmanci dillerinde? Ülkemizin terör sorunu ne PKK ne de Kürt kimliğiyle sınırlanamayacak kadar dallandı, budaklandı. Bazı temel soruları yeniden masaya yatırmak gerekiyor: (*) Kürtler ne istiyor? (*)  İspanya ve Kanada etnik ayrılıkçılıkla nasıl mücadele etti? (*) PKK ile mücadelede ne gibi hatalar yapıldı? (*) İslâm ne kadar birleştirici olabilir? Töre cinayetlerinden Kuzey Irak’a terörle ilgili bir çok konuyu ele aldığımız 267 sayfalık bu kitabı ilginize sunuyoruz. Buradan indirin.

Türkiye’nin Ulus-Devlet Sorunu

Devlet gibi soğuk ve katı bir yapı bizimle olan ilişkisini hukuk yerine ırkımıza ya da inançlarımıza göre düzenleyebilir mi? GERÇEK hayatı son derecede dinamik ve renkli biz “insanların”. Birden fazla şehre, mahalleye, gruba, klübe, cemaate, etnik köke, şirkete, mesleğe, gelir grubuna ait olabiliriz ve bu aidiyet hayatımız boyunca değişebilir. Oysa devletimiz hâlâ başörtüsüyle uğraşıyor, kimi devlet memurları “ne mutlu Türk’üm” demeyenleri iç düşman ilân ediyor, Sünnî İslâm derslerini zorla herkese okutuyor… Bizim paramızla, bizim iyiliğimiz için(!) bize rağmen… Kürt sorunu, başörtüsü sorunu, Hıristiyan azınlıklar sorunu… Bizleri sadece “insan” olarak göremeyen devletimizin halkıyla bir sorunu var. Türkiye’nin “sorunlarının” kaynağı sakın ulus-devlet modeli olmasın? 80 sayfalık bu kitap Kurtuluş savaşı’ndan sonra Türkiye’ye giydirilmiş olan deli gömleğine işaret ediyor.  Ne mutlu “insanım” diyene! Kitabı buradan indirin.