Cam Fanus İnsanları

Yazmak da yaşamak gibi zor zanaat. Cesaret istiyor, yürek istiyor. Hiç korkaklara göre değil. Üstelik kısa süreli bir kahramanlık işi de değil. Hani var mı bana yan bakan diyerek nara atacak, meydanlara fırlayacak sonra da yediği bir iki tokatta ana kucağına koşacak hassas ruhlar hiç çıkmamalı er meydanına.
 
 Bir kere yazmaya karar vermişsen, üstelik yetinmeyip yazdıklarını insanlarla paylaşmaya başladıysan, alabildiğine kırılmayı da göze almışsın demektir. Yazan kişi kabuğu kırılmış istiridye misali savunmasız. Daha önce görmediği fark etmediği bir dünyanın canlıları ile bir anda karşı karşıya. Her an bir tanesi kabuğunu gönüllü kırmış bu fedaiye sataşabilir, bazen küçük bazen irice bir parça koparabilir. İsmin cismin, düşüncelerin ortada. Parça koparan ise kimi zaman en yakınındaki yoldaşın, kimi zaman hiç yüzünü görmediğin  isimsiz bir kahraman. Kahramanımız canı sıkıldığı bir anda, şöylece tıkladığı bir yazıya hele de gıcık ta gelmişse yazarının düşünceleri, bir nickle girip art arda itham ve hakaretlerini eleştiri adı altında sıralayıp rahatlamış bir ruh olarak kopardığı parça ağzında uçup gidebilir. Ne de olsa gününü göstermiş, karşıdakinin hakkından gelmiş, zaferlerle dolu tarihine eşsiz bir zafer daha eklemiştir.
 
               Mutlaka en az hasarla atlatılabilecek yolları da vardır bu yazma işinin. Suya sabuna dokunmazsın, yediğini içtiğini anlatırsın mesela, zengin evlerinin hayal gücünü beslersin tatil yazılarınla ya da tam tersi arabesk bir türkü tutturursun biteviye. Sen söyledikçe insanlar ağlar, onlar ağladıkça sen parlarsın, hayat enerjisini tükettiğin insanların sana kazandırdığı popülerlikle bereketli bir hayat kurarsın kendine.
 
            Ya da kimilerine haz hayalleri kurdurdukça yazılarınla, hele bir de profesyonel bir ruh taşıyorsan hani derler ya sinekten yağ çıkarma zanaatine sahipsen, bir ömür boyu “Bebek’in gece hayatına biber dolması yiyerek mi başlamalı” veya “yurdumun şirin köylerinin şırıl şırıl akan dere boylarındaki babayiğit bahadırları” yazıları yazarak tribünlerin nabzını tutup, ikbal kapılarını birbiri ardına açmak da mümkün.  Biraz yetenek, biraz şans varsa, kılığın kıyafetin şiven sıfatın da ‘uygunsa’, üstelik bir de doğru vatandaşsan neden olmasın.
 
             Belki  çoook ciddi bir gazetenin tetikçi yazarısındır, heeyt lan savulun yazıları yazıp müminlerin hamiliğini yaptığını iddia edersin köşe yazılarında. De ki ekmeğini yazmaktan çıkaran bir adam değil de bir gönül eri, bir fedai. Karşıdakiler tükürükler saça saça konuştukça sen de köpürte köpürte ağzını itham ve hakaretlerle dolu yazılar yazarsın her gün mümin kardeşlerin adına. Herkesten teşekkür beklersin bir taraftan . Bütün “ezik büzük, kompleksli” camianın itibarını kurtarmaktasındır ne de olsa. Sana bulasmadiklari sürece “ezik büzüklerin “sesisindir. Ola ki sana değmişlerse birgün tüm “ezik büzüklerin”  komplobaz celladı.
 
            Yok eğer arlanmaz uslanmaz, laf söz dinlemez bir tipsen, “Doğrucu Davutsan”, ‘köyün delisi, mahallenin akıllısı sen misin, bari bir kuruş para alsan içim yanmaz’ laflarına aldırmadan yazacağım işte bir yerlerde doğru bildiklerimi, tepiklese de bu at beni illaki onun başında vızıldayacağım, zaten başka da bir halt beceremem: Hat kursuna gitsem hat hocasını boğarım, eve misafirleri çağırsam simit arası sıkıntı yedirmekten içlerini kuruturum, şöyle kendi kendime roman yazmaya kalksam dördüncü sayfada bütün karakterleri öldürüp kurtulurum diyorsan işin yaş. Çaresiz deneme yazıları yazacaksın. Hele bir de yazarken hızını alamayıp ‘milliyetçilik belası bu topraklara geldi geleli bu ülkede kimse huzur bulamadı’ gibi bir laf da savurmuşsan yaşadın, keşfedilmen an meselesi demektir. “Ey solcu ağızlarla konuşup, Amerikan politikaları doğrultusunda yazılar yazan içimize girmiş sabetaist, çıkar o türbanını da gerçek yüzünü görelim, insanın milliyetçi olası geliyor valla” diye şarlayanlar mı ararsın artık, çok doğru, ne güzel de söyledin ağbi diye onaylayanlar mı, Sorosçu Taraf gazetesinin dolduruşuna gelmeyin diye ayar verenler mi, Kuyucu Murat Paşa niye kuyucuydu sen bilir misin hanıııım efendi , git de biraz tarih oku diye çatanlar mı?  Seç beğen, istersen beğenme ama mecbursun al senin olsun hepsi.
 
            Zaman zaman aslında ben de özenmiyor değilim bu tür insanlara. Annesinden doğup ilk okul öğretmeninden öğrendiği, mahalle, cemaat, kulüp ya da plaza arkadaşlarıyla ortaklaştığı gibi hiç değişmemiş, şüphe etmemiş, aykırı düşmemiş, içimizdeki ve dışımızdaki düşmanlardan hep beraber nefret etmiş, kafirler ya da sapkınlardan beriyiz beri gelenleri severiz diyen ‘mümin(savar)’ kardeşinin imanı ile coşmuş, taşmış, cedlerinin adaleti ve sorgulanamaz üstünlükleri ile daima gurur duymuş, vatan, millet, bayrak, şanlı tarih, asil kan, lider, doğru mezhep, doğru ideoloji, doğru dil, doğru ırk, şaşmaz şüphe kaldırmaz bir anlam dünyası ile dolu sade atmosferinde, cam bir fanusta tertemiz kalmış “kesin inançlılar”onlar…
 
             Hiç şüphe, sarsıntı ve inkardan sonra gelen imanın ızdırabını yaşamamış, bir ömür aynı gökyüzü altında yaşadığı ‘ötekine’ değmemiş, bizim dediği insanların haricinde kalanların dertleri ile berrak zihnini bulandırmamış, günahsız tertemiz hayatını bir diğerinin aykırı hayatına yaklaştırarak kirletmemiş, adını, mevkiini, dostluklarını riske atmamış hep aynı fanusta yaşamış, hep aynı havayı solumuş, şimdiye kadar bu dünyadan gelmiş geçmiş çokluğun nihayetinde hep birbirine benzeyen tek düze mezar taşları misali o yeknesaklığın içerisinde nihayete ermiş “tertemiz” hayatlarıyla cam fanus insanları…
 
            Her an her köşe başında karşılaştığımız,  ellerindeki Baltazaar cetveli ile hayatlarımızı, inançlarımızı, hatta kafamızın içindekileri sorgulayan, ölçen biçen, yargılayan, şekillendiren, parmak eklemleri ile kafamıza tıklayan, çıkan sesi, kabuğumuzun rengini beğenmez ise, yaftalayan, medeniyetin, cemiyetin, cemaatin, arka bahçesine fırlatan kemirgenler.
 
            Ne kadar da ömür tüketiciler…