Müslümanın afyonu: Yahudi nefreti – Bölüm IV

Hamas’ı eleştirmek yaassah!

 Balıkesir bölgesinden çok daha küçük bir toprak parçasında Filistinlilerin silahlı direnişi devam ediyor. İsrail soykırımları iç politikaya malzeme ederken Hamas’tan, Hizbullah’tan “sabredin, zafer yakındır” açıklamaları geliyor.

 Acaba bir vizyon ve strateji sorunu mu var karşımızda? İsrail Müslüman bir devlet olsaydı durum farklı mı olurdu?

 Daha önce TSK’dan İlker Bey Kardeşim’e de söylemiştik, eleştiremediğimiz kişi ve kurumlar yozlaşır, yobazlaşır. Ama biz eleştiriyi saldırı zanneden bir ülkenin çocuklarıyız. Peki Filistinlilerin direnişinin güçlenmesini, o masum insanların zulümden kurtulmasını istemiyor muyuz? Bir iyileşme isterken neyin kötü gittiğini konuşmazsak nasıl ilerleme kaydedeceğiz?

 Gelin görün ki Hamas, Hizbullah, El-Fetih eleştirilemiyor. “Akan kan daha soğumadan, bebekler henüz gömülmeden nasıl yaparsın?” diye soruyor bize dostlarımız. Biz bu sonsuz bekleyişi yararlı bulmuyoruz. Bu örgütleri sıradan bir Filistinliye eşitlemiyoruz çünkü.  Aldıkları oy sebebiyle özellikle Hamas meşru bir temsil gücüne sahip. Ama Hamas’ı eleştirmek ile “bütün suç Araplarda, niye taş atıyorlar ki?” demek arasında da dağlar kadar fark var.

 50 yıldır kanların soğumasını, bebeklerin gömülmesini bekleye bekleye erteledik eleştirmeyi ve bugünlere geldik. 50 yıldır ölü bebeklerini havaya kaldırmış çaresiz babaları seyrediyoruz, isteyen devam etsin, biz her zaman yaptığımız gibi doğru olduğuna inandığımız şeyi söyleyeceğiz. Çünkü Filistinlilerin ağıtlara değil çözüme ihtiyaçları var.

 İsrail’in saldırganlığının iyice tırmandığı şu günlerde Hamas ya da Hizbullah’ın arkasında kayıtsız şartsız durmak değil tam tersine, çok acil olarak sormak gerek “nerede, hangi hatalar yapıldı?” ve tabi “bundan sonraki plan nedir?” diye.

 Hata 1: Cihadı ve siyasi rantları bir arada yürütmeye çalışmak

Yazı dizisinin birinci bölümünde şöyle demiştik:

 “Ordu-devlet İsrail’i yönetenler, tıpkı sözde rakipleri Hamas ve Hizbullah gibi siyasî rantlarını muhafaza etmek için korku ve nefretten örülü bir “sanal bir gerçeklik” inşa etmişler.“

Büyük tepki aldık. “Vayy sen nasıl siyasî rant ile bu mücahitlerin isimlerini aynı cümlede kullanırsın?” Peki siyasî rant kaygısı yok da Filistinliler neden bu kadar bölünmüş vaziyetteler? Müslümana kurşun atacak kadar gözü dönmüş bir adama mücahit denir mi? Neden lider adayları “davamız şahsî politik ihtiraslarımızdan önce gelir” diyerek bir kişinin arkasında birleşemiyor da birbirlerini siyonist kuklalar olmakla suçluyorlar? İsrail ablukasında iç savaş yaparak neyin zaferini kazanmayı umuyor bu insanlar?

 Recep Tayyip Erdoğan yıllardır uğraşıyor Filistin için. Çok detaylı hazırlanmış bir Türk planı vardı elinde. Bir an geldi, Mısır’ın planı öne çıktı, taraf ülkelerce daha fazla beğenilir oldu. Erdoğan hemen geri çekti planını, “mühim olan barışşın sağlanması, çözümü kimin bulduğu önemli değil” dedi. Eğer “illâ Türk planı olacak” diye tuttursaydı Filistin’e hizmet etmiş sayılır mıydı? İşte bu “fedakârlığı” reddetmeyi kasdediyoruz “siyasî rant aramak” derken.

 Hata 2: Cephelerin yanlış kurulmuş olması

Birinci İntifada sırasında İsrail ordusu köşeye sıkışmış, arkasındaki siyasî ve popüler destek asgarîye inmişti. Atılan taşların verdiği bir hasar mıydı zafer yoksa Filistinlilerin çok da farkında olmadıkları psikolojik bir cephe mi açılmıştı?

 İsrail ordusu (? =Amerikan ordusu) dünyanın en güçlü ordularından biri. Silahları modern, üretim kapasitesi yüksek. ABD’den yüklü para ve silah bağışı alıyor. Filistin direnişi ise tanklara taş atan çocuklarla simgeleşen bir halk mücadelesi. Dış yardımlar yok denecek kadar az ve kesintili. Yani ciddî bir asimetri ile karşı karşıyayız. Aslında bu durum gerilla savaşlarının alışılagelmiş bir görüntüsü. Vietnam-ABD, Cezayir-Fransa örneklerinde olduğu gibi gerillanın kazanma ihtimali var. Ama Çeçenistan, Irak ve Afganistan’da olduğu gibi savaş uzayabilir. Kimse kazanmasa bile gerilla başarılı olamaz, bedelini de sivil halk öder. Ya da Kızılderilierin başına gelen yaşanır, soykırım cezasız kalır ve “yerli halk” ebediyyen esir durumuna düşer “rezerv” bölgelerinde.

 Milliyetçi-militarist ideolojisi bir yandan, 1957’de Fransa tarafından verilen nükleer teknolojisi, sivil kontrolden tamamen çıkmış askerleri ve gizli istihbarat servisi diğer yandan, İsrail’in ordusu büyük bir tehlike. Sadece Ortadoğu için değil bütün dünya ve bu arada İsrail halkı için de en büyük tehlike yine kendi ordusu. Varlığını korku ve baskıyla meşru(!) kılmak için her fırsatta sivilleri öldürürken bütün insanlık adına nükleer bir çatışma riskini dahi göze alıyor çünkü.

 Türkiye’de koyun koyuna yaşadığımız Ergenekon Terör Örgütünün çok daha güçlü bir versiyonu olan bu güce karşı zafer kazanılabilir mi? En “iyi” ihtimalle dirty bomb kullanılarak karşılıklı yok etme yoluyla “berabere” kalınabilir!

 Filistin’deki bu asimetrik savaşta küçük ordunun (Filistinlilerin) nihaî bir meydan savaşı ile İsrail ordusunu mağlup etmesi imkânsız olduğuna göre hedef, düşmanın savaşma isteğini kırmak, arkasındaki sivil ve siyasî desteği yok etmek olmalı. Ancak bu şekilde İsrail ordusu “savaş(a)maz” hale getirilebilir. Yani bu orduyu İsrail halkının gözünde “suçlu” duruma düşürerek, bölge barışı ve İsrail halkı için bir tehdit olduğunu dünyaya ama en başta İsrail halkına kalıcı bir biçimde kabul ettirmek gerekiyor.

 Bütün Yahudilerin yokedilmesi, İsrail’in haritadan silinmesi, İsrailli bebeklerin öldürülmesinin meşru olduğunun söylenmesi ise milliyetçi-militarist Yahudilerin yani Siyonistlerin ekmeğine yağ sürer.

 İşte Filistin’e barış getirecek zemini oluşturmak için idrak edilmesi gereken birinci nokta budur: Filistinli direniş örgütleri cepheyi Müslüman  – Yahudi şeklinde oluşturdular. Bu sert söylemler son yıllardaki Siyonist şiddete verilmiş nispeten yeni bir tepki midir? Sanmıyoruz. Yaser Arafat önderliğindeki FKÖ’nün uçak kaçırdığı, okul basıp çocukları öldördüğü eylemler (1970’li yıllar) belli bir vizyonun sürekliliğini gösteriyor. Arap milliyetçiliğinden komünist devrimciliğe ve şimdi de cihatçılığa uzanan değişik ideolojik renklere bürünen mücadelenin ortak paydası ne yazık ki Batı + İsrail cephesine karşı birlik çağrısı oldu.

 Bugünlerde tamamen unuttuk ama Yaser Arafat “islamator” gömleğini giymeden önce komünist bloktan destek arıyordu. Bağımsızlığını kazanırsa potansiyel bir Küba haline gelebileceğinden korkulan bir Filistin’e karşı ABD’nin desteğini almak çok zor olmadı Siyonistler için. Eskiden Kapitalist Batı’ya karşı mücadele eden “komünist” Filistin bugün Yahudi-Hristiyan ligine karşı “cihad” yapıyor. Aslında cepheler aynı, bayraklar farklı. Ama doğu blokunun gücüne sahip değil Cihadist Farisî ağabey. Zaten Filistin’e barış gelse Tahran ne kazanacak? Gerginliğin sürmesi petrol fiatlarını yukarıda tutuyor ki bu ihracat geliri el halısı ve petrolden oluşan bir ülke için çok daha ilginç bir durum.

 Bu cihadist ağabeyin yerine barışçı Gül-Erdoğan çizgisi gerçekten olumlu bir alternatif. Zira değerli dostum Nun’un dediği gibi “borudan bozma füzelerle” öldürdükleri bir kaç sivil, intihar ederek havaya uçurdukları bir kaç otobüs Filistin direnişine çok pahalıya mal oldu, olmaya da devam ediyor.

 Elbette İsrail ordusunun vahşeti karşısında Filistinlilerin öldürdükleri sivillerin sayısı çok daha az ama burada yapmak istediğimiz bir “haklı-haksız” ayrımı değil. Cephelerin yanlış kurulmuş olduğunu anlatmak. Filistin direnişi gelecekte barış yanlısı olan Yahudi aydınları, dünya kamuoyunu ve genel olarak İsrail halkını potansiyel müttefik olarak görmeli.

 Geçmişte ABD karşıtlığı çerçevesinde Komünist ülkelere yakınlaşan Filistin direnişi soğuk savaşın bitişiyle bu kez Cihad temasıyla Müslümanların desteğini alma çabasında. Her iki duruş da yukarıda açıkladığımız hatalı cepheleşme şemasına giriyor. Batıyı bir bütün olarak görmek, bu bütüne kayıtsız ve şartsız bütün Yahudileri dahil etmek hem yanlış hem de Huntington’un “medeniyetler çatışması” teorisinden farksız.

 Bosna’da Sırpları bombalayan, Afganistan’da mücahitlere silah, para ve eğitm verek Müslümanların “yardımına koşan” ülkenin yine ABD olduğunu unutmamak gerek. Uluslararası şiddet millî ya da dinî aidiyetler üzerinden çözülmüyor. Her iki örnekte de nüfuz alanını genişletmeye çalışan bir Rusya karşısında piyon durumuna düşen Müslümanlar var. Cihadizm yanılgısını terk edip kazanç-kayıp tablolarına bakmayı ögrendiğimizde Filistinlilere gerçekten yardım edebilmemiz mümkün.

 Bugün Türkiye’de hâlâ bir halk kahramanı olarak savunulan Yaser Arafat’ın militanlarının Lübnan’daki Bekaa kamplarında “Komünist” PKK ile işbirliği yaptığını hatırlayarak bu “yanlış cepheleşme” paragrafını bitirelim.

 Hata 3: Silahlı mücadeleyi gerilla savaşının merkezine koymak

Gerilla ispanyolca “küçük savaş – savaşçık” demek. Napoleon ispanya’nın düzenli ordusunu yenmiş ama halk direnişi yüzünden geri çekilmek zorunda kalmıştı. Bu konuyla ilgili bilgi için “komünist”, “dinci” ve “milliyetçi” gerilla liderlerinden bir çok referans verdiğimiz “PKK… Ters giden nedir? Bundan sonra nereye?” yazıya bakılabilir.

 Gerilla savaşı özel bir savaş şekli. Kendine özgü kuralları, yöntemleri var. Napolyon döneminden Mao’ya, Fidel Castro’ya, Balkanları kaybeden Osmanlı’ya kadar bir çok değişim geçirmiş bu savaş şekli. Bugün Bask milliyetçisi ETA, Kuzey irlandalı (?Katolik) IRA hatta Kemalist modelde bir Kürt ulus-devleti peşinde olan PKK gibi daha bir çok örgüt düzenli ordular karşısında gerilla savaşı yapmaktalar.

 Filistin’de olduğu gibi bir avuç direnişçiyle bir düzenli orduya kafa tutmak durumunda kalanların ilk yapması gereken gerilla savaşının kurallarını anlamak ve bu kuralları ülkenin kendine has koşullarına uyarlamak.

 Filistin direnişinin özel koşulları var ve bu koşullar silahlı mücadelenin asgariye indirilmesini gerektiriyor. Filistin’de kesinlikle Vietnam ya da Cezayir tipi bir direniş uygulanamaz. Neden? 

1. Gerillanın kazandığı Cezayir ve Vietnam direnişinde savaş bölgesi çok genişti ve düzenli orduların anavatanından (sırasıyla Fransa ve ABD) uzaktı. Düzenli ordu için komuta ve lojistik zorluklar çok büyüktü. Cezayir 2,5 milyon km² ile Türkiye’nin neredeyse 4 katıydı. Vietnam 331 km² ile Türkiye’nin yarısı kadardı.
2. Askerler ne için savaştıklarını ve öldürdüklerini sorar olmuşlardı. Cezayir’in çölü, Vietnam’ın ormanı gerillaya doğal bir kamuflaj imkânı sunuyordu.
3. Sınırları tam olarak kapatamayan düzenli ordu yardım yollarını kesemiyordu.
4. Arapça ve Vietnamca bilen asker çok azdı.

 Oysa İsrail dediğimiz yer 26 bin m² ile ancak Ankara ve ilçeleri kadar bir alan. Filistin ise 6 bin m² yani Balıkesir’in yarısından daha küçük bir arazi.

 Filistin’i bombalamak için havalanan israilli pilot belki 5 dakika sonra savaş bölgesine geliyor. “İşini” yaptıktan sonra fazla yakıt harcamadan üsse dönüyor ve akşam yemeğinde karısı, çocuklarıyla birlikte olabiliyor. Evinden uzak olmanın baskısını yaşamadığı gibi (genellikle) neden savaştığını da sorgulamıyor. Çünkü kendi kafasında “evini savunuyor”.

 Bunun yanında Filistin toprakları vur-kaç taktiği uygulayacak şekilde ormanlarla veya dağlarla kaplı değil. Gündüz köylü, gece savaşçı yönteminin uygulanması imkânsız. Arapça ve İbranice birbirine çok benzeyen iki dil. Her iki halkın içinde iki dili birden bilen çok. İsrail polisi şantaj yoluyla hastahane vb ihtiyacı olan Arapları muhbir olarak kullanabiliyor. Bu sebeple geniş çaplı ve uzun süreli teşkilatlanma yapamıyor Filistinliler. Filistin + İsrail  “stratejik” derinliği olmayan dar, küçük bir toprak parçası. Operasyon için üslere ihtiyaç yok. Sınırlar ise sürekli abluka altında. Komşu ülkelerden silah ve cephane sokmak ya da bir operasyondan sonra bölge dışına kaçmak imkânsız.

 Dikkate değer bir başka nokta ise Filistinlilerin ekonomik izolasyonu. İsrail ekonomisinin Filistinlilere bağımlığı çok az. Meselâ Türkiye’de PKK’nın tasfiyesi bölgeyi ekonomik olarak olumsuz olarak etkileyebilir en azından kısa vadede. Korucu maaşı ile geçinen bir çok insan var sözgelimi. Silah ve insan kaçakçılığı vb işlerden geçinmeye alışmış aileleri “normal” hayata kazandırmak kolay olmayacak. Irak ve Suriye ile olan ticaret ise tersine PKK tehdidi altında.

 Ama İsrail ekonomisi dünyaya entegre olmuş vaziyette. Filistin’i izole etmenin yükü diğer gerilla savaşlarına oranla çok daha az. Burada yapılcak muhtemel bir barış veya savaş ihtimalinin ekonomiye doğrudan etkisi yok.

 İşte bütün bu sebeplerle Filistin direnişinde silahlı mücadelenin yerinin asgâriye indirilmesi gerektiğini, cihadın kitle iletişim, siyasî propaganda, diplomasi eksenlerine çekilmesi gerektiğini savunuyoruz.

 Türkiye’nin PKK’ya karşı verdiği mücadelede de bir çok hata yaptığını, silahlı mücadelenin haddinden fazla önemsendiğini ve diğer yönlerin ihmal edildiğini anlatmıştık.

 Yazı dizisinin bu bölümünü “PKK… Ters giden nedir? Bundan sonra nereye?” adlı makalemizden alıntıladığımız aşağıdaki paragrafla bitiriyoruz. (Aslında buradaki vurgular Filistin için daha da arttırılmalı. Yani PKK, Cezayir, Malezya, Küba vb asimetrik savaşlar için söylediklerimiz Filistin konusunda çok daha fazla geçerli.)

“[…]asimetrik savaş (AS) asla askeri bir harekât olarak değerlendirilmemeli. Tersine silahlı çatışma boyutu toplam mücadelenin içinde az bir yer tutmalı.

Asimetrik Savaş (AS) ve kontrgerilla operasyonlarının teorisyenleri arasında mutlaka anılması gereken isimlerden biri 1952 -1954 yılları arasında Malaya’daki kontrgerilla operasyonlarındaki başarısıyla ün kazanan General Gerald Templer . Templer’a göre “Ateş etmek işin sadece %25’idir. “. Cezayir savaşındaki tecrübelerini kitaplaştıran ve fikirleri Amerikan ordusunun kontrgerilla el kitabında sık sık anılan Fransız subayı David Galula da “Mücadelenin %80’i siyasi, %20’si askeridir” diyor.

Leninist-Maoist şemada gerilla savaşı

Asimetrik Savaş (AS) teorisyenleri içinde bizim açımızdan en büyük önem taşıyanlar şüphesiz komünizm çizgisi içinde bu teorileri uygulamaya koymuş olanlar. Zira PKK Kürt milliyetçiliğini kullanmakla beraber komünist grupların örgütlenmesini ve yöntemlerini uygulamakta. Hatta PKK’ya bağlı siyasi örgütlerde de bu mirasın izlerini görmek mümkün.

V.I. Lenin , Mao Zedong, Ernesto Che Guevara. Asimetrik Savaş (AS) ve gerilla taktikleri üzerine yazmış liderler. Meselâ Mao’nun yazdığı “Gerilla savaşı üzerine” adlı kitapta şu görüşler dikkati çekiyor :

“Gerilla savaşını ulusal politikadan ayrı düşünmek için hiç bir sebep yok. Tersine yönetim ve gerilla savaşının idaresi tamamen Japonlara karşı verilen mücadele ile eşgüdüm içinde olmalı. Gerilla savaşını sadece askerî bir manevra gibi görenler onu yanlış anlayanlardır. Gerillanın politik etkilerini ve hedeflerini asla gözden kaçırmamak gerekir. Aksi takdirde halkın güvenini kaybederiz ve bu da bizi başarısızlığa götürür. (Bkz. Birinci Bölüm, “Gerilla savaşı nedir?”)

Lenin”e göre ise AS karşısında tarafların ayrı bir organizasyona gitmesi gerekiyor:

“Köhne propaganda ağlarımızın organizasyonu yeni ajitasyon eylemleriyle alt-üst oldu. Toplu gösteriler eski komitelerimizin çalışma şekillerini kökten değiştirdiler. Bir savaşta her askeri eylem savaşanların organizasyonunu bir yere kadar değiştirir. Bu artık savaşılmayacak anlamına gelmez. Savaşmanın yeniden öğrenilmesi gerekir.” (Bkz. “Gerilla savaşları” adlı makalesi)