Siyâsî Gürültüler

Erhan Kanışlı

Bazı insanların sesleri gürültü gibidir. Ne dediği anlaşılmaz. Anlatmakla, ispat etmeyi karıştırırlar çoğu zaman. Olan sizin kulağınıza olur. Tuhaf, kesif bir uğultu duyarsınız. Hele birkaç kez tekrarlandı mı, enikonu rahatsız olmaya başlarsınız. Son günlerde durum tıpkı anlatmaya çalıştığım şekilde cereyân ediyor. Bazı insanlar ısrarlı bir şekilde gürültü çıkartmaktan memnun haldeler. Sizi bilmem ama benim kulaklarım varlıklarından şikayet edercesine bu kuru gürültülerden muzdarip. Onu telkin ve teskin etmek de yine bana düşüyor. Nasıl mı? Gürültü çıkaranları tespit ve gürültünün içindeki anlamları (yahut anlamsızlıkları) ifşâ ederek.  

Peki, kim bu insanlar? Daha doğrusu şu sıralar çıkan gürültülerin menşesi hangi argümanlardan besleniyor? 

Malum son ayların popüler gürültüsü, askeri cuntacı belge skandallarından sonra koptu. Sözde sol, aydın ve Kemalist kesim Tsk’nın avukatlığına soyunarak (Tsk kendi avukatlığını da tıpkı kendi hâkimliği gibi pek güzel yapıyor bir taraftan), “ille de roman olsun ister çamurdan olsun” temalı söylem geliştirdiler. Tsk’nın, cumhuriyetin kuruluşunda kendine mal ettiği bir misyon vardı; cumhuriyetin muhafızlığı. Peki, bu kadar yıldır demokratik sisteme böylesi sorumsuz müdahalelerde bulunarak korumaya çalıştığı cumhuriyet, merak ediyorum “bu kadar mı korunmaya muhtaç olarak kuruldu? Bu kadar mı kendisine güvensiz? 

Hani dört ayaklı bir masanın bir ayağı oynar ve insanın içini aman devrildi devrilecek psikozuna iter ya, işte öyle bir şeydi cumhuriyet. Dördüncü ayağa destek olsun diye hep bir kağıt parçası sıkıştırdılar. Neyse, konuyu dağıtıp yaramı deşmeyeyim. İşte böyle korumacı ve kendinden cüretkâr bir TSK vesayeti her daim halkın iradesinin tecellisi olan demokrasinin üstünde kara bir gölgeydi. Son yıllara baktığımızda ise, bu askeri gücün, kendisini siyasi kisveye büründürmesine neden olan en başat neden de malum irtica. Gürültüyü kopartanlar da yine aynı endişeden yola çıkarak, laiklik savaşı veriyor. Bir gün cesur bir gazete, albayların, generallerin ellerinden çıktığı iddia edilen ve mevcut siyasal sistemi devirme amacı güden belgeleri ortaya çıkarıyor. Bazı sivri akıllılar da, “yıldızlara değil de yıldızları gösteren parmağa bakmakta” ısrar ediyor. Neyse ki savcı yapması gerekenin farkında olarak, atılı suçu aydınlatmak için soruşturmalara başlamak isterken, bu sefer de “askeri yargı mı güzel, siyasi yargı mı?” ikilemi yaşanıyor. Nihayet olay siyasi yargıya intikal ettiriliyor filan derken Tsk’nın avukatlığına soyunan kesim ise absürt bir propaganda başlatıyor ve işi yine moda olan bir komplo teorisine bağlıyor; bunun arkasında Amerika var! Bunun arkasında Fethullahçı’lar var! Bunun arkasında Akepe var! Ülke İran’a benzemesin! vb…  

Peki diyoruz öyleyse ve yargılanmanın bitmesini beklemeye koyuluyoruz. Derken piyasaya “akepe ve gülen’i bitirme ve irticâyla mücadele planı” adı altında yeni belgeler çıkıyor. Demokrasinin sujesi ve başlı başına kaynağı olan halkın çoğunluğu ise bu durumda yine fazla yorum yapmadan işin yargıdaki çözümünü beklerken imzanın sahibi olduğu iddia edilen zât, önce benim değil diyor, ardından ikrâr ediyor (buna da amennâ diyoruz, insanlık halidir, olabilir). Ardından, bizim gürültücüler bu sefer de fotokopi yaygarası kopartıyor. Ona da peki diyoruz. Hatta gerçekten fotokopi olabilir mi? bile diyerek yıllardır bu işi kendisine misyon edinmiş askerî geleneğin bu alışkanlığını terk etmiş olabileceğine safça inanabiliyoruz. Gel zaman git zaman bir bakıyoruz belgenin aslı bulunuyor. Biz de; “biliyorduk, asker bu sefer yakayı ele verdi. Artık karşısında, oy ve temsil hakkına ha deyince müdahale edebileceği bir ordu yok” diyoruz. Bunun üzerine histerik bir ruh haletiyle yeni bir iddia atılıyor. Bu gürültüyü birazcık daha artırıyor sanki; belgedeki imza ıslak imza makinesiyle atılabiliyormuş (Buna mantıklı cevap aramak bile akıl sağlımızın ciddi şekilde tehdit edildiğini gösterir ya, neyse). Farzı muhal, yıllar önce radyolardan seslenmekten hoşlanan Tsk, şimdi televizyona çıksa ve biz darbe yapacaktık ama bu aralar idmansız kaldık, elimize yüzümüze bulaştırdık dese bile, büyük olasılıkla “solun solmuşları” yani gürültücü güruh bu sefer de, “çok iyi makyaj yapmışsınız” filan derdi herhalde. Kurgular çoğaltılabilir. 

Son olarak birkaç soru sormak istiyorum bu konu çerçevesinde; 

– belgeleri gönderenin, imzâsız ve isimsiz olduğu şeklinde bir savunma yapılıyor. Madem buna inanıyorsunuz neden gece gündüz Genel Kurmay karargâhlarında ve tesislerinde aramalar yapılıyor. (kaynak, Taraf gazetesi, Mehmet Baransu) 

– ayrıca gönderilen belgelerde öylesine ayrıntılı bilgiler var ki, misâl, bilgisayarların numaralarından, bu işin içine karışanların isimlerine kadar. Peki, sizce, bu kadar bilgiyi ihtivâ eden bir belgeye komplo deyip burun kıvırmaktansa, gerçeğin ortaya çıkarılması adına bir şeyler yapıp, belgenin iftiraysa iftira olduğu, belgedeki imza sahteyse sahte olduğunu ortaya çıkarma fırsatı varken, ordu, niçin kendini aklamaktan yahut kendi yaftasıyla tabir ettiği üzere, “asimetrik psikolojik savaş” yürütenlerin iddialarını çürütmekten imtinâ ediyor? 

Kulaklarımı çınlatan ve bir an önce bitmesi için yalvardığım diğer gürültüyü çıkaran sert-milliyetçiler (hani şu “tanrı dağı kadar Türk, Hirâ dağı kadar Müslümanız” diyen “sert millîler”) ise, mevcut deneme ve uygulama aşamasında olunan demokratik açılım sürecinden teessür olarak, işin arkasına yine Amerika’yı veya İsrail’i koymakta gecikmiyor, usanmıyor ve bıkmıyor. Bu açılıma rıza gösterenleri, yani 25 yıldır süre gelen savaşın bitmesi için didinenleri, vatan haini yapmak şöyle dursun, Amerikan işbirlikçiliği sanıyla ithâm edebiliyorlar. Ekseriyetle, onlar düşüncesine göre, açılım neticesinde ülke bölünecek, bu da Türkiye’nin dâhilî ve haricî bedhahların işine gelecek. Bu iddialarına ise, birazcık siyasal tarih bilerek, ucundan köşesinden birazcık siyasi konjonktürden haberdar olunarak çok kolay cevaplar verilebilir. Öncelikle, emperyal güç denilen Amerika, hâlihazırda bir ülke bölünse de bölünmese de, gerek tatlı dili, gerek sert üslubuyla, ta okyanus ötelerinden sizin işlerinize kolaylıkla karışabiliyorken neden böyle gereksiz hamlelerle uğraşsın denilebilir mesela. Ayrıca dünya ekonomisinin tehditkâr dalgalar oluşturduğu bu dönemde Amerika, siyasi ve ekonomik olarak istikrarlı bir Türkiye ister. Diğer bir deyişle; yönetmek için, işkembesinden darbe planları uydurarak yahut bir yerden bulup teslim ettirerek vakit kaybetmeye tenezzül etmez. Ayrıca kürt-türk, sivil-asker oyunlarını perdelemek, Amerika’nın bizden istediği istikrarı zedeler, bunu da istemez. Diğer taraftan yine cumhuriyetin önemli yan etkilerinden bir tanesi olan, “Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur” düsturunu benimseyen ve o mirası hala reddetmekten imtina eden bir başka milliyetçi çoğunluk da, demokratik açılımları Amerika olmadı bari bu cenahtan sakatlayayım niyeti içerisinde.  
 

Yukarıda bahsettiğim gürültücülerin, önyargılarından ve miras edindikleri değerlerinden şüphe duymaksızın çıkardıkları gürültüler, ne kadar can sıksa da, hatta insanı bulunduğu ortamdan ne kadar soğutsa da, bir süre sonra bu gürültüler, değişen ve demokrasi adına tekâmül eden Türkiye’nin esenliği ve uyumu içerisinde etkisini kaybetmeye başlayacaktır. Fakat korkum odur ki; gürültü çıkarma alışkanlıklarını toplumun diğer kesimlerine de bulaştırırlarsa ve her sükûnet halinde illa gürültü çıkarmaları gerektiğini düşünüp, habire bu alışkanlıkları uğruna bahâne uydurma çabasına düşerlerse, işte o zaman toplum olarak bu hastalıkla nasıl baş ederiz? 
 

Bitirmeden; yukarıda bahsi geçen demokratik açılım ve milliyetçilik konusunda okunması  faydalı olduğunu düşündüğüm iki yazıyı paylaşmak isterim. 

http://www.derindusunce.org/2009/09/21/turk-irkcilarinin-inandigi-yalanlar-i/

http://www.tumgazeteler.com/?a=4392000

… Bu makale ilginizi çektiyse…

Hiç bir yeri işgal edemeyen ordular kendi ülkelerini işgal ederler. Çünkü bir ordunun ayakta durması için insan emeği ve maddî destek gereklidir. Normal bir ordu kaynaklarını emrinde olduğu milletten sağlar… Efendisi olan bu milletin gönüllü katkısıyla silah alır, asker toplar, YABANCI DÜŞMANLA savaşır.

Normal ordular efendilerini yani milleti, o milletin vatanını korurlar ya da ganimet getirebilecekleri ülkeleri işgal ederler. Yine efendilerinin emri ve izniyle yaparlar bunu.

Anormal ordular ise üniformalı eşkıyalardır. Disiplinsiz olduklarından YABANCI DÜŞMAN ile savaşamazlar. Kolayca yenebilecekleri İÇ DÜŞMANLAR uydururlar ve bu bahane ile kendi ülkelerini işgal ederler. Başbakan asarlar. Milletvekillerini hapse atarlar. Korumakla yükümlü oldukları halkı işkenceler altında inletirler. Üniformalı eşkiyalar ülkenin zenginliklerini tüketirler, geleceğini mahvederler.

Kendisini ülkenin sahibi zanneden üniformalı eşkıyaların hakim olduğu ülkeler yabancı orduların işgali altında gibidir. İşgalciler kimseye hesap vermezler. Halkın isyan etmesine engel olmak için “etrafımız düşmanla çevrili” diyerek  KORKU PROPAGANDASI yaparlar.

Eleştirilerden uzak kalmak için farklı inançlardan ve kültürlerden olan insanların birbirine düşman olması da bu eşkiyaların işine gelir. Bu sebeple terörü destekleyebilir hatta teröristlere silah ve para yardımında bulunabilirler.

Okuyacağınız kitap kendi ülkesini işgal etmiş bir ordunun kısa tarihidir. Buradan indirebilirsiniz.