Sütlaç

Bugün tuhaf bir şey oldu. Tuhaf demek yetersiz kalır. Aslında saçma. Ya da aptalca. Son bir senedir neden yaptığımı bilemediğim bir şeyin sırrını çözüverdim. Sırrı çözmek aptalca değildi. Öyle aptalca bir şeyin sırrını çözüverdim ki bunu keşfettiğime bu kadar sevinmem çok saçmaydı.
 
Öylesine sallana sallana yürüyordum. Bir banka işim vardı. Ana caddenin güneş vuran tarafındaydım. Karşı tarafa bakan sokaklara pazar kurulmuş. Orası gölge ama nasıl da nefret ederim pazarlardan. Üstelik pazarın içinden geçsem bu sıcakta çok daha hızlı varacağım bankaya ama yok işte. Şimdi önümdeki yürümez, arkamdaki ittirir, satıcıların bağırtılarına sinir olurum. İyisi mi Temmuz güneşine katlanmak daha iyi. Yokuş aşağı cadde boyunca yürürken tam caminin köşesinde yine o teyzeye rastladım. Hani iki üç gün önce yine aynı yerden hızla yürürken rastladığım o hızım sebebiyle durup ıslak mendil almadığım teyze.
Ne kadar üzülmüştüm sonra mendili almadığıma. Teyze çok tatlı, güzel yüzlü. Sait Faik der ya bir hikayesinde insanlar artık yaşlanmıyorlar çirkinleşiyorlar diye. İşte bu yaşlananlardan. Minicik. En az 80-85 olmalı. Benim babaanneme de çok benziyor. Bu birazcık daha dinç. Aynı babaannem gibi başını beyaz bir başörtüsü ile çenesinin altından bağlamış. Yeşil ışıl ışıl gözleri var. Üzerinde bütün o yaş Anadolu kadınlarının giydiği gibi bir basma entari.  Sadece gözlerine baksam derim bu 8-10 yaşlarında okula giden muzip zeki bir çocuğun gözleri. Heyhat ki yüzü çizgi dolu. Minicik bedeni bükülmüş, elinde mendiller ayakta öylece duruyor işte.
 
Bu defa hazırlıklıyım. Hemen bir mendil alıyorum. İki lira veriyorum kadına. Mendil fiyatını bilmiyorum ama iki mendillik falan olmalı para. Belli ki bu yaşında satış yaptığına göre dilenmek istemeyen bir kadın. Bari biraz fazla vereyim diyorum faydası olur. Kadın 80 lik bir kadından beklenmeyen bir çeviklikle kolumu yakalamasın mı. Hayır diyor iki mendil alacaksın iki lira verdin. Babaannem geliyor aklıma. Üniversitede bile bayramlarda içine azıcık bir para koyduğu mendilleri elimize tutuştururdu aynı böylesi bir kararlılıkla. Babaanne derdim ben büyüdüm artık bana vermene gerek yok, küçük torunlarına ver. O da bileğimi güçlü bir şekilde yakalar “olmaz ki vallahi alacak sen, ben yemin etmiş ki” diye kırık dökük kendi icadı olan cümleler ve Arap şivesi ile elime tutuştururdu mendili. Hiçbir zaman kararlı bir insanın karşısında direnemediğim, hayır benim dediğim gibi olacak diyemediğim gibi yine direnemeden peki diyorum bu kadına da. Babaanneme de direnmek mümkün değildi zaten. Öyle sevinçle bakıyor ki yüzüme, gözleri parlıyor. İki liralık bir satış yaptığı için mutlu. Yalnız mı acaba. Tek mi yaşıyor bu yaşta bu güneşin altında mendil sattığına göre. Sorulmaz ki şimdi. Soramam ben öyle durup dururken insanlara soru falan. Ya kızarlarsa ya üzülürlerse. Ne hakkım var canım onların hayatına destursuz dalmaya. Yaşlı bir kadın işte. Mendil satıyor. Ve iki tane sattı diye şimdi mutlu. Kimi ilgilendirir gerisi! Onun mutlu mutlu gülümsemesi utandırıyor beni. Utanıyor muyum belki de öfkeleniyorum aslında. Evet öfkeleniyorum. Kime neye olduğunu bilemediğim için şu anda bu kadına öfkeleniyorum.Aferin sana sen bir mendil parası fazla almayacak bir karakter sahip olduğun için şimdi buralarda bu kaldırımdasın işte diyesim geliyor. Aynı şeyi bir yıl önce bir sokak arasında gencecik elinde perişan bir çocuk olan bir kadın yapmıştı bana. Bir kış günüydü. Ne yaptıysam ikinci mendilin parasını almayı kabul etmedi. Ona da kızmıştım böyle. Hem ona kızmıştım hem kendime. Adını koyamıyorum ama öfkeleniyorum işte. Ne zaman böyle bir gurur karşısında çaresizlik hissetsem öfkeleniyorum. Ah şu kahrolası fakirler fazladan bir lira verip vicdanımızı soğutma şansını bile vermiyorlar bize. İlla ki takılacaklar işte kafamıza. Bak sana inat şimdi bir pastaneye gireceğim. Oturacağım ve benden almadığın o paranın kat kat fazlasını verip çıkacağım dışarı.
 
Caddeden aşağı indiğimde dalıveriyorum pastaneye. Ne yiyeceğim belli. Sütlaç. Son bir senedir anlaşılmaz bir tutkuyla ne zaman bir tatlı yemek istesem sütlaç alıp yiyorum. Başka hiçbir tatlıyı görmüyor gözüm. Nerede otursak yemek yiyeyim yemeyeyim gözüm sütlaçlarda. Çoğu zaman kasedeki tatlının yarısını bile bitirmiyorum. Ama yine de vazgeçemiyorum bu tatlıdan. Eşim dostum arkadaşım hayret ediyor. Allah Allah şimdi bebek maması gibi o tatlıyı mı yiyeceksin diyenler oluyor bazen. Her zaman severdim ama niye bu kadar taktım bir senedir bilmiyorum.
 
İyi bir pastane. Hep şık müşterileri var. Karşımda oturan yaşlı kadın ile oğlu belli ki gün görmüş durumu çok iyi insanlar. Adam sakin bir sesle yurt dışındaki birilerinden bahsediyor kadına. Kadın maviş maviş gözleri ile adamı dinliyor. Arada bir kısa cümleler ile katılıyor konuşmaya. Yaşlı bir kadın. Gençliğinde çok güzel olmalı. Ufak tefek ama yine de anlaşılıyor. Üzerinde şifon bir elbise var. Ne kadar da narin görünüyor. Bana Nermin Bezmen’in Sır romanının kahramanını hatırlatıyor. Hani hep kahramanları meneviş mavi gözlüdür ya Bezmen’in. Asilzade bir kadının sıra dışı aşkları uçarı hayatını anlatır Sır romanında. Ya da sanırım öyleydi. Bir yerden sonra okuyamamıştım kitabı. Sıkılmıştım asil bir kadının sıra dışı hayatından. Güzel, zengin varlıklı insanların çektiği aşk acılarından. Sıradan insanların öyküleri sıra dışı idi benim için. Aşkının peşinden yollara düşen basit bir Rus kızı Shura’nın ya da sıradan bir kadın olan Murka’nın hikayesi gibi sürüklememişti beni zengin maceralı bir hayatı olan Hüma’nın hayatı. Yine de karşımdaki ufak tefek alımlı yaşlı kadını o romanın kahramanı Hüma’ya benzetmekten alamıyorum şimdi kendimi. Sonra haksızlık etmemeli diye düşünüyorum. Anastasia, Anna Karanina ah ne güzel kahramanlardı onlar. Nasıl da zevkle okumuş, sinema perdesinde seyretmiştim. Yaşlandıkça huysuzlaşıyor olmalıyım. Ama belki de huysuzluk değil bu. Bir tepki. Belki hem huysuzluk hem de bir tepki. Son yıllarda  kitap raflarını kaplayan o sultan bu sultan şu prenses hikayelerinin de hiçbirine elimi sürmüyorum. Tepkime sebep olan soyluların hikayelerinin yazılması değil, artık insanların büyük çoğunlukla her yerde sahip olamayacakları hayatlara gıpta etmek sebebi ile gösterdikleri bu olağanüstü teveccüh. Sahip olamayacağım bir hayata sahip olsaydım nasıl bir şey olurdum. Ah o magazin sayfalarındaki şık güzel kadınlar ve playboyların yaşantıları yok mu? Filanca zadelerin gelini ile falanca zadelerin damadı bu hafta nerede ne yapıyorlar acaba dikizleyeyim merakı. Zadelerin yaşadığı aşk acısı bizim berberin çırağının yaşadığından farklıdır elbette. Aşkları da asil olmalı onların. Bizimkilerin aşkından ya trajedi çıkar ya üçüncü sayfa cinayetleri. Magazin sayfalarına bakıp iç geçirir sonra üçüncü sayfa haberlerine döner halimize şükrederiz bizde!  Eh roman okumak istiyorsak filanca prensesin harem kuytularındaki ateşli aşkları bin kat yeğdir sokaktaki mendil satıcısı kadınların o perişan çocukları nasıl bir aşkın sonunda peydahladıklarına.
 
Karşımdaki yaşlı kadının ne güzel bir hayatı olmuş olmalı. Mutlaka eski bir İstanbul hanımefendisi o. Konuşması, tavrı masada dimdik derli toplu oturuşunda dahi bir asalet var. Gülümseyişi kontrollü. Saçları boyasız ama çok güzel kesilmiş. Sır romanını hatırlıyorum yine. 96 yaşında ölen meneviş gözlü güzel Hüma’yı. Çaktırmadan gülümsüyorum. Kadın kendisini süzdüğümü anlamasın diye kapıdan dışarı bakıyormuş gibi yapıyorum. Zaten çocukluğumdan beri hep işkillenirim birilerine baktığımda kızacaklar diye. Dikemem gözlerimi, bazen ilgilendiğim anlaşılmasın diye saçma sapan hareketler yaparım. Bu seferde kendimi komik duruma düşürdüğüm için kızarım kendime… Az önceki yaşlı kadını hatırlıyorum yine. Her gün gördüğüm onlarca insanın standart davranışını. Satın aldığım şeylere tutturabildiği kadar kar koyan, iki katına satan başarılı tüccarları, zehir gibi bir bardak çaya oturduğum her yerde başka başka ücretler ödeyişimi. Taksiden inerken şöförlerin sorgusuz sualsiz ücretin üstü çıkmayınca üst rakamlara yuvarlayıverişini. Sokağımdaki emlakçıdan, eski iş arkadaşlarıma, konu komşuya bir yığın muhteris insan geliyor aklıma. İçlerinde çocuğunu kaçırıp kocasını şantajla dolandıran kadınlardan, parayla oynadığı halde ayrıldığı karısına inat çocuğuna bir kuruş koklatmayan erkeklere kadar türlü türlü karakter var. Bir sürü sinirli, yırtıcı yüz. Ortak özellikleri hep aynı. Şiddetli bir hak iddiası. Hepsi ben diyor, benim hakkım diyor, ben haklıyım diyor da başka bir şey demiyor. Ah diyorum saf teyzem, sen işte böyle saf olduğun için o sokaktasın mendil satıyorsun şimdi. Kimbilir bu saflıkla zamanında elindeki nelerini kimlere kaptırdın. İyi mi oldu bak yazılacak bir hikayen bile yok şimdi. Üçüncü sayfa haberi olursan belki. Hani demiş ya şair bir namazlık saltanatın olacak, belki bir üçüncü sayfa köşesi kadar haberin olur senin de. Eskidenmiş çirkinleşmeden yaşlanan teyzecikleri anlatan Sait Faikler falan. Artık onlar da yazmaz senin hikayeni. Hem kimin umrundasın ki sen! Ne olağanüstü acıların var kale alınacak ne şampanya kokan aşkların.
 
Nihayet geliyor sütlacım. Bir kaşık alıyorum. Sütlaç da sütlaca benzese bari. İyi pastane güya. Nam yapmış pastane. Pirinçsiz sütlaç mı olur. Ya böyle çorba gibi sulu. Çok kötü. Ama yavaş yavaş bir şeyleri uyandırıyor zihnimde. Neşeleniyorum yedikçe. Yediğim en güzel sütlaç bu. Neden son bir senedir sütlaca taktığımı en çok da kızdığım hüzünlü olduğum zamanlarda yemek istediğimi anlıyorum. Bu kötü sütlaç dünyanın en güzel sütlacı. Benim çocukluğumda bir yemek şirketinden evimize gelen kötü sütlaçların aynısı! Ne çok severdim o sulu, mama gibi sütlaçları. Haftada bir mi gelirdi. Ayda bir mi hatırlamıyorum. Ama dünyalar benim olurdu. Bir beş dakika kadar süren çocuksu bir mutluluktu o. Bir senedir aradığım sütlacın tadı değildi anlaşılan. O kızın yaşama sevinciydi. Hep de balkonlarda kurduğu yazar olma düşleri. Girdiği kırtasiyeler de defterlere, şık kalemlere sürekli elini değdirmesi okşaması.
 
Dünyanın en beter sütlaçlarından birini yiyorum. Yerken küçük bir kız gülümsüyor pastanenin camından bana. Ben diyor selpak satan gururlu, yaşlı teyzeyi yazacağım. Kimsenin umurunda olmasa da, okumasa da  yazacağım. Onun da bir hikayesi olacak.
 
Göreceksin.