Bir salon dolusu şapşal!

Anonim

-Hiç merak etmeyin, güzel günler gelecek. Çok yakın. On yıla kalmaz bu ülkede çok güzel şeyler olacak.
– Tekbiiir, Allaahu ekber! Allahu Ekber,  Allahu Ekber!
-Ahir zamanı yaşıyoruz biz. Nurani günler yakındır. Tekrar söylüyorum merak etmeyin. Nur devrimi yakındır. Çok güzel işaretler var.
-Tekbiiir! Allahu Ekber, Allahu Ekber, Allahu Ekber!
Millet tekbir getirdikçe aşka geliyor hazret. Yüzünden hiç eksik etmediği o sahte sırıtışı ile tüm şirinliğini takınarak kürsüden salona oynuyor. Salon coşmaya hazır. Güzel masallar duymaya ihtiyacı var insanların. Saatlerdir Afganistan, Filistin, Kanlı Kabe katliamı, müstekbir rejimlerin, Amerikan uşağı, işbirlikçi devletlerin halklarına yapıp ettikleri konuşuluyor sahnede. Bizim mehdi hazretlerinin pek umurunda konular değildir, hiç de böyle avami kalabalıklara çıkmaz, dahası hep alay eder onlarla ama nasıl olduysa bugün programa gelmiş, hazır trübünleri pek sevdi. Konuşma sırasında uvertür sanatçılardan sonra sahne alan assolist edasıyla dolduruyor sahneyi. O güzel günler yakın dedikçe salona hasta beyninde mehdiliğini ilan edeceği zamanları muştuluyor. Ayakta bile  duracak en ufak bir boşluk kalmamış salonun yüzlerce sakini ise allahu ekber diye en gür sesiyle bağırırken Filistin’de, Afganistan’da akan kanın duracağını ima eden aydınlık yüzlü bir hoca efendinin iç açıcı mesajlarını algılıyor. Alan mutlu satan mutlu bu alemde bir kenarda bir tek ben mi mutsuzum. Durmadan salona göz gezdiriyorum. Benim çevremdeki bir grup arkadaş dışında bu vodvilin farkına varmış akil adamlar arıyor gözlerim. Nafile, tek gördüğüm en gür sesi ile karşılarında gördükleri hocaefendiye tezahürat yapan bir salon dolusu şapşal…
Haşa o günlerde şapşal demezdim onlara. Kur’an ayetleri okunurken gözlerinden inen sessiz yaşlara,  Afganistan ile ilgili bir konuşma yapıldığında salondaki kadınların hiç gözünü dahi kırpmadan kolundan çıkarıp bağış sepetine attığı altınlara en ufak tereddüt göstermeyen tertemiz vicdanlarına, evlerine koltuk bile almayı red eden idealizmlerine, kısıtlı bir havzadan beslenseler de durmadan kendilerini geliştirmeye, bir şeyler öğrenmeye olan yorulmak bilmez enerjilerine, şimdilik sadece Müslüman mağdurlara hassas olsa da bir diğerinin derdi için kendilerini tüketircesine çırpınmalarına neden olan digergamlıklarına alabildiğine öykünürdüm aslında.  Hem sahnede gelişini muştulayan mehdi hazretlerinin iç yüzünü bilseler böyle coşkuyla kucaklarlar mıydı sanki bu adamı? Saf oldukları için saflıklarından dolayı, zalimleştiklerinde ise zalimliklerinden dolayı dindar insanları suçlamaya başlamadığım zamanlardı.
…
Bunca yıldan sonra dün facede yine görüntülerini gördüm hazretlerinin. On on iki sene önce mehdiliğini ilan etmiş olması lazımdı planladığı takvime göre. Etmemiş. Neyse, gelecek de bir gün gelecek nasıl olsa. Değişmiş.  O zamanki tombul yanaklar, uzun sakal, şeytani de olsa iyi kötü anlamı olan bakışlar gitmiş, manasız ölü balık gözleri gelmiş ifadelerine. Yüzü estetik yemiş olmalı. Yaşına hiç uymayacak bir gerginlikte. Konuşması da tuhaflaşmış. Nişantaşı kızlarını andırıyor daha çok. Karşısında oturan pek bi çıtırım, şimdi çıt diye kırılırım tarzındaki iki genç kıza sarkan sosyete evlatlarına benziyor.
-Sen aşırı derecede şirin bir şeysin yanı. Öyle tarif edilecek gibi değil. Ve benim prenses S.’m Herkes göremiyor ben görüyorum müthiş derecede güzeeel, zeytin yeşili gözleri vaaar, pek bi munis, tatlı bla bla…Beni de çok seviyooor. B. De öyle. Öyle değil mi B. Öyle değil mi S.
-İnşallah Hocam
-İnşallah Hocam
– Benim prensesim. Kedi canını senin.
Hey allahım zamparalığın da bir raconu olmalı. Bu kadar soytarıca da yapılmaz ki.
Değişmeyen yegane şey karşısında oturan kızların seleflerine oranla çok daha boyalı çok daha çıtkırıldım olsa da suratlarındaki bir zamanlar aşina olduğum o aptalca mutluluk, gülümseme ve hayranlık hali. 
İlk örtündüğüm zamanlarda okulda karşıma çıkan ilk dindar insanlardı onlar. Önceleri çok da fena değildi aslında. Henüz A. Ağbi akıl hastanesinde yatıyordu. Bu akıl hastanesi olayı onu gözümüzde inanılmaz değerli kılıyordu. ‘İslam için’ çalışan bir insan hapse girmemek için deli rolü oynamış, devlet de onu akıl hastanesine tıkmıştı. Hem kahraman hem mazlumdu gözümüzde. Sürekli bir A. Ağbi fenomeni dolaşıyordu ortalıkta. Ondan bahsederken herkes gülümsüyor yere göğe sığdıramıyor, müctehidliği, mücahidliği vurgulanıyordu. Bizler bir yandan büyük bir ihlasla ateizme karşı elimizdeki evrim kitapçıklarını dağıtıyor, Yahudilerin yeryüzünde yaptıkları oyunları önümüze gelene anlatmaya çalışıyor, cemaatin kitaplarıyla çevremizi irşad ediyorduk. Öyle hummalı bir faaliyetti ki artık ben de arkadaşlarım gibi derslere girmez olmuştum. Bir gün babam okula gelip de hemen hiçbir dersin sınavına girmeyip listelerde hep sıfır aldığımı görünce o güne kadar alışık olmadığım bir şekilde bana kızmış ve bir süre konuşmamıştı. Yine de dünya umurumda değildi. Her akşamüstü Nusretiye Camisinde toplanır, kendim gibi dini bir çevreden gelmeyen benim ile aynı duyguları sorunları paylaştığına inandığım gençlerle birbirimize neşe içinde o gün yaptıklarımızı anlatır, A. ağbiyi konuşurduk. A. ağbi derken yüzlerine yayılan o aptalca gülümsemenin üzerinde pek de durmazdım.
Nihayet bir gün arkadaşlarımda bir telaş bir neşe beni okuldan arabayla alıp Nusretiye Camisi’ne götürdüler. A. ağbi adli tıp ziyareti sonrası Nusretiye’ye gelecek bizleri görecekmiş. Doğrusu ya ben de artık iyice merak etmeye başlamıştım bu kişiyi. Sonra bir arabayla cami önüne geldi. Etrafımdaki arkadaşlarımın yüzlerinde hep o gülümseme, tuhaf manevi hava. Bu da XX diyerek beni tanıttılar. Şu okuldan falan feşmekan. Tepeden tırnağa süzdü A. ağbi beni. Doğrusu bu ya içim öfke ile doldu. Gülümsedi maşallah maşallah bir iki bir şey söyledi gitti. Arkadaşlar sanki görücüye çıkmışım ya da bir mason cemaate kabul buyrulmuşum gibi sevinçliydiler. Beni beğenmiş A. ağbi. Ne güzel! A. ağbiye tanıtılmışım ve beğenmiş. Bense iliklerime kadar gıcık olmuştum sahtekar tavrına, o baştan aşağı süzen bakışlarına. O gün elimde bir simit vardı. Oldum olası çok severim sokak simidini. Simit yemesin demiş ağbi. Fakir gösterir. Tebliğ yaparken kötü olur.  Malum tebliğ yaparken ilmi kemal, hüsnü cemal, serveti mal olanlara öncelik vermemizi söylerlerdi. A.ağbinin isteği. Yahudiler öyle yaparmış! O yüzden başarılı imişler. İlmi kemal falan hikaye tabi düpedüz zengin, yakışıklı, güzel kız ve erkekleri arıyorlardı aslında.
Sonra burnuma ahir zaman dosyası diye bir dosya uzattılar. Bir klasör dolusu mehdilik hakkında uydurulmuş, toplanmış, hadis, yorum vs. Mehdi nerede çıkacak, nasıl mehdiliğini insanlar anlayacak, özellikleri neler, neye benziyor, nasıl dünyaya adalet getirecek. Ahir zaman alametleri neler vs. vs. Aldım biraz karıştırdım, sıkıldım bir kenara koydum. Çilemiz bitmemiş. Bir hafta sonra beni arkadaşlar yine alıp Bakırköy akıl hastanesine götürdüler. A. ağbinin yanına. Bu bir hafta boyunca A. ağbinin mehdi olduğundan ‘şüphelenmem’ için her türlü ima ve telkin yapıldı. Onun sağ kolu olan salağın da ahir zamanda mehdiye eşlik edecek olan Hz. İsa!
“Ağbi” aklıma takılan soru olup olmadığını sordu .  Bir iki şey sordum. Yüzü biraz bozuldu. O da bana klasörden bir soru sordu. Doğrusu bu ya okumamıştım doğru dürüst. Bir de kim ne derse desin kuvvetli sezgileri vardı bu adamın. Saklamaya da çalışsam kendisinden hoşlanmadığımı anladı.  Arkamdan yanımdakilere benimle daha çok ilgilenmelerini gözlemelerini ve ahir zaman dosyasını çalıştırmalarını telkin etmiş. Daha yakın markaja alındım. Çok da itirazım yoktu aslında. Gittiğimiz her yere arabayla gidiyor, güzel giyinmeye teşvik ediliyor, belli bir sosyal sınıfın çocukları ile çok da yabancısı olmadığım bir dünyayı paylaşıyorduk. Arada bir de mehdi hazretlerine iki iltifat sallıyordum gönüller hoş olsun diye.
Ama birkaç ay sonra ağbi çıktı akıl hastanesinden. Hem de ne çıkış. Cemaat artık ahir zamanın iyice yaklaştığını, mehdinin ortaya çıkmasının yakın olduğunu çok daha fazla hızlı çalışmamız gerektiğini telkin etmeye başladı. Çakma İsa hazretleri sanırım hepimizi gözlüyor rapor ediyordu ağbiye. Önceden Nusretiye Camii’nde yaptığımız Risale dersleri de boşlanmış, Berkeley’in felsefesinden bize hap diye sunulan abidik gubidik dosyalardan oluşan dersler de  önemsenmez olmuştu. Artık fakirlerle oyalanmamalı idik. Git gide ailelerimize daha çok yalan söylemeye, araba, pahalı kıyafetler ve para koparmaya teşvik ediliyorduk. Daha az zenginler ile başörtülüler de ikinci sınıf mallar olarak takaya kaldırılmaya başlanmıştı. Onlar kendi aralarında ayrı toplanırken cemaatin daha zengin, başı açık ya da erkekse yakışıklı olanları ayrı toplanıp ikide bir partiler tertip edip Şamdan gibi yerlerde “tebliğ” yapmaya başladı. Kural kızlara erkeklerin, erkeklere kızların tebliğ yapması idi.
Artık başörtüsü sıkıntı veren bir konu halini almıştı. Bacılar iyi idi de onları gören zengin havalı kızlar erkeklerin yanlarına gelmiyordu. Okullarda birbirimizi tanımıyor gibi yapacak gizli gizli selam verecektik. O zamanlarda A. ağbinin Ortaköy’de annesine ait mütevazi bir evi vardı. Kendine ait bir jargon ile konuşur cemaat de aralarında papağan gibi bu suni tarzı taklit eder dururdu. İnşallah, maşallah, allahu alem, ahir zaman, bacılar en sık kullanılan kelimelerdi. Dindar bir görüntü veriliyor, öte yandan diğer bütün cemaatler, yeryüzündeki İslami akımlar, kitaplar, yazarlar aşağılanıyordu. O yazarları okumak , ağbinin mehdiliğine inanmamak Allah muhafaza imanımızın zedelenmesine hatta müşrik olmamıza dahi sebep olabilirdi. Ağbi ev toplantılarında arada bir gösterişli bir şekilde kalkar içeri odaya namaz kılmaya giderdi. Görmesek de o gösteriş yeterdi zaten. Kızlara iltifatların sonu yoktu. Hem de dünyanın en şaklabanca kelimeleri ile. Köftem, tavşanım, elinin körü! Ben Nusretiye Camii’nde ki karşılaştırılmadan sonra birkaç defa daha gördüm kendisini. Çok hatırlamıyorum. Etrafında artık bizlerin arasına hiç gelmeyen tanımadığım çok daha zengin, gösterişli kızlar, erkekler vardı. Aralarında dini nikahlar kıyıyor bir taraftan da ağbinin kiminle evlenmesi gerektiğini konuşuyorlardı. Etrafımdaki cemaat harici insanlardan uzaklaşmamı istemeye başladılar sonra, özellikle fakir olanlardan. Bir gün çok sevdiğim bir kız arkadaşımı tehdit ettiler benimle ve cemaatle ilgili olarak konuştuğu için.  Bu insanlara, tüm o tuhaf sırıtışlara, sahteliklere tahammül edemeyeceğimi anladığım bir zaman  kendilerinden ayrılacağımı bildirdim. Hemen Ortaköy’ e mehdi hazretlerinin yanına. Mehdi hazretleri biraz ayrılmamam için ikna etmeye çalıştı. Karalılığımı görünce bu sefer ruhsal olarak dengesiz olduğum mesajını vermeye çalıştı o gün oradakilere. İlginçtir sıkıntılı olduğum bir gün bir sebepten okulda ağlamıştım. Onu bile uçurmuş çevremdeki müridler kendisine. Ama bak sen böyle ağlıyormuşsun da ortalık yerde vs. vs. bir şeyler dedi. Politik davrandım. Ne de olsa ürküyordum bu adamdan. Size saygı duyuyorum. Çabanıza taktirim çok büyük. Ama ben ayak uyduramayacağım. Derslerim çok kötü, ailem çok üzülüyor gibi bahaneler sıraladım. Benim arkamdan ahir zamana doğru “o günler” yaklaştıkça benim gibi çatlamaların olabileceğini,  imanlarının kaymaması için çok dikkatli olmalarını buyurmuş etrafımdakilere. O günden sonra cemaatin fertleri arasında selam veren dahi çıkmadı pek. Zaten canıma minnet ben de öfke doluydum bu insanlara. Uzaktan takip edebildiğim kadarı ile zamanla başörtülü olanlar ya başlarını açtılar ya ayrıldılar aralarından. Mescide namaza gelmez oldular git gide.
Sonra dedikodular arttı. Cemaat içi garip evliliklerin olduğunu bir evlenip bir boşandıklarını duydum. Ve sonra daha kötü inanmak istemediğim iddialar, şantaj, zina, uyuşturucu gibi. Benim bulunduğum dönemde Atatürk’e deccal diye bakan cemaat bir Atatürkçülük vakfı kurdu bir ara. Sonra inanılmaz zenginlediler. Boğaz kıyılarında son derece korunaklı çok lüks villalarda oturduklarını duydum. Yayınevleri, televizyon kanalları, her gün gazetelere verdikleri bir işe yaramaz tam sayfa ilanlar…İnternette bu cemaate çocuklarını kaptıran ailelerin, cemaatten ayrılan gençlerin, inanması çok güç, korkunç iddiaları var. Hatta bir site bile kurmuşlar aralarında durumu ifşa edebilmek için.  Kendileri aleyhinde yazan birçok internet sitesini hukuksal yollardan kapattırdıklarını biliyorum. Ve onların aleyhinde dava açan herkese bir avukat ordusu ile yığınla davalar açtıklarını. Maddi açıdan çoğu insanın kaldıramayacağı kadar çok dava ile bunaltıyorlar insanları.
Bir gün bu adamın çarşaf çarşaf ilanlarını basan, kitaplarını promosyon olarak dağıtan pek mücahid bir gazetenin editörüne neden bu adamların eserlerini bastıklarını sordum mail atarak. Bana haklarında ne bildiğimi, eğer gerçekten kötü bir şey varsa ve inanırlarsa basmayabileceklerini söyledi. Tüm saflığım ile kısaca bildiklerimi anlattım.  Bana inandırıcı olmadığımı bu konuda kendisine başka eski mürtlerin de konuştuğunu hiçbirisinin inandırıcı gelmediğini anlattı. “Kızları kötü amaçlarla kullanıyorlarmış. E soruyorum bana yazan kıza sen de böyle şeylere katıldın mı? Yoo diyor ben onlardan değildim ama yaptıklarını biliyorum. Bence yalan söylüyorlar dedi. Hem siz de bana kızları erkekleri Şamdan da,gece kulüplerinde falan mürit çekmek için kullandıklarını söylüyorsunuz. Yani bu adamlar bu kızları camide bulmamış ki zaten. O hayatın içinde bulmuş, o şekilde kullanıyor” deyiverdi. “İyi o zaman kerhanede bulup kerhanede çalıştırmamızda da bir beis yok gençleri, gazetenizin yıllardır herkesi sopa yapıp dövüp durduğu İslam da böyle bir şey zaten, söz konusu reklam gelirleriyse ar haya her şey teferruat zaten. Tartışılacak bir şey kalmamıştır” dedim.
 Hiç bilseler böyle kucaklar mıydı bu adamı diye düşünürdü 20 sene önce o salondaki programa katılan genç kız karşısındaki cemaat hakkında. Maalesef 20 sene sonra bu klavyenin başında yazan kadın biliyor ki evet bilse de hatta her gün o televizyon kanalındaki rezalet hallerini canlı yayında seyretseler de bu insanlar söz konusu para pul ise kucak açarlar böyle adamlara. En azından önemli bir kısmı.
Ya tüm bu sahtekarlıklara karşın susanlara ne demeli. Ben inanıyorum ki bu ülkede o mücahit gazetenin vurduğu Kemalistlere, ‘gavurlara’, hatta devlete bile vurmak, sesini yükseltmek daha kolaydır. Çıkar bir meydanda iki slogan atarsın şanın yürür. Bu ülkede ağzı inşallahlı maşallahlı insanlara, elinde cemaat gücü bulunanlara ve şantaj dahil bin çirkeflikle kendi pisliğine etrafını ortak edenlere vurmak ise gayet zordur. Medeni cesaret ister.
Dün görüntüler ekranıma ilk düştüğünde önce çok eğlendim.  Sonra bu neşem git gide bugün öfkeye dönüştü. Mehdi hazretlerinin karşısında o şirin şirin kırıtan genç kızların, internette ahu vahlarını okuduğum bir çok insanın bir gün kendi çocuğum olabileceğini düşündüm. O ruh halinin etkisi altında İstiklal Caddesi’nde yürüyordum. Önüme bir topluluk çıktı neden sonra. Bir kenarda yaşlı, küçücük kalmış bir kadıncağız oturmuş çok hüzünlü bir yüzle şaşkın şaşkın sanki bir boşluğa bakıyordu. Önünde bir iki hemen hemen boş poşet. Evsiz yurtsuz bir ihtiyara benziyordu daha çok sanki. Bir genç karşısına geçmiş durmadan kadının fotoğrafını çekiyordu. Yanında yöresinde ise  beş on kişi toplanmış kadına bakıyordu. Anlamadım, içim sıkıldı bu manzara karşısında. Acaba bu fukara kadıncağızdan izin aldı mı  fotoğrafını çekerken diye düşündüm. Bir insanın yüzünü, hüznünü böylesine teklifsizce resmetmek bir mahremiyete girmek değil miydi.? Yaşlı, meczup ya da fakir olunca kolayca kapılarımızın kilitlerini kırıp içeri dalmaya hakları var mıydı zamane çocuklarının?  Bir iki adım gidip durup geride bıraktığım görüntüye bakıyordum. Sonra gidemedim daha fazla. Çakıldım oraya. Bir iki kişinin kadıncağızın yere düştüğünü o yüzden orada oturduğunu söylediğini duydum. Yardım edeyim diye düşünürken iki genç kız girdi koluna ayağa kaldırdı. Kadın bir iki adım attı sonra tekrar oturdu  kaldırıma. Bu arada elinde profesyonel fotoğraf makinası olan genç durmadan ama durmadan kadının fotoğraflarını çekiyordu. Aklıma bir zamanlar ölmekte olan  Afrikalı bir bebeğin ölümünü bekleyen bir akbabanın önündeki fotoğrafını çekip sonra ona yardım etmeden yürüyüp giden, çektiği bu fotoğraf ile Politzer ödülü kazanan fotoğrafçının hikayesi geldi. Bir süre sonra intihar etmişti bu meşhur fotoğrafçı. Nedendir kimse bilememişti. Kendi hikayem geldi sonra aklıma. Benim gibi milyonlarca, milyarlarca insanın hikayesi. Önümüze gelen zulümleri engellemek yerine fotoğrafını çekerek işini, hayatını sürdüren “iyi insanlar”dık bizler.
Demek ki bu genç kapıyı kırıp bu yaşlı kadının evine dalmamıştı bir tek. O ızdırap içerisindeyken kaldırmak yerine ızdırabını, görüntülemiş durmuştu. Bir gün bir yerlerde bizim uçarı gözlerimize sunulacak iyi kareler yakalamıştı doğrusu. Öyle neşeli öyle neşeliydi ki. Çantamdan cebimi çıkarıp kamerasını açtım. O, o kareleri çekerken, arkadaşları ile şakalaşırken durmadan fotoğrafını çektim. Önden, yandan. Makinayı burnuna soktukça soktum. Arkadaşları bu garip manzarayı fark etmişlerdi. Ama genç öyle kaptırmıştı ki ne yaptığımı fark dahi etmiyordu. Böyle olmaz dedim içimden. Bu küçük bir intikam, had bildirme ise muhatabı fark etmediği sürece hiçbir anlamı yok. Karşısına geçtim ve bak ben de senin fotoğraflarını çektim. Çok ilginçtin doğrusu dedim. Beklediğim bir küçük mahcubiyet. Bir anlık şaşkınlık, belki… Çocuk küçük bir kahakaha atarak bana iyi yaptın anlamında başını sallamaz mı? Her şey boş nafile. Anladım ki fotoğraf çeken adam fotoğrafının çekilmesine de aldırmıyor. Başkalarının hayatlarını metalaştırıp bozuk para gibi harcayanlar kendi benliğine    de kıymet vermiyor.
Bir adım daha öte belki de nefret ediyorlar kendilerinden. Kendilerinden öylesine nefret ediyorlar ki karşılarına oturmuş din adına, maneviyat adına ağzının içine bakan hayatının baharında genç kızları dahi bir günlük hazların oyuncağı yapmaya zerre miktar tereddüt etmiyorlar. Şairin dediği gibi devlet gibi seviyorlar onları. Yok edercesine. Öldüremedikleri için ruhlarını, masumiyetlerini öldürüyorlar insanların. Sahte sevgi gösterileriyle, pembe cennet vaadleriyle.  Öldüremedikleri için boğazına kadar pisliğe batırıp, varlıklarını kemiriyorlar. Aslında yok etmek istedikleri kendileri. Bir akbabanın önünde fotoğrafını çekip ölüme terk ettiği kara çocuk kendi arzuladıkları ölümün erken bir provası sadece. Ve her gün fotoğrafını çekip çekip hafızamızın karanlık albümlerine attığımız kendi varlığına kast ettiğimiz insanlığımız.
Bugün ben farklı bir şey yaptım. Fotoğraf çeken adamın fotoğrafını çektim.  Dönüp bana güldü.
Ona Horatius’un  cümleleriyle efelenmek isterdim. Ne gülüyorsun? Bu senin hikayen demek. Sustum. Yürüdüm gittim.
Zaten hep böyle yapmıyor muyuz?