Oruç Bozdum

O günah, bu günah dini

  Çocukluğumda Ramazan bahara denk gelirdi, hayatımın en güzel yıllarının, en güzel ayı olmasının nedeni büyük bir aile olarak yaşadığımız apartmanda, iftar sonrası kılınan teravihleri, babamın cemaatle kıldırmasıydı. Dedeler, amcalar, kuzenler ah ne saadet…

  Elbet o zaman Ramazanın manevi içeriğine dair çok şey bilmezdik, çocuktuk, çocuktum. Büyüdükçe, Ramazan’ın, hele o son 10 gecenin, o geceden bir mübarek gece Kadir Gecesinin mahiyetine dair malumat sahibi olduk, Ramazan yine saadet ayı oldu.

  Ramazan insanın en başta enesine, nefsine karşı durduğu aydır. İnsan bu öze vakıf ise biraz kendime çekileyim ister; televizyon sussun, insanlar sussun, sükut ruhumu sarsın, tüm varlığımla, inandığım gibi Rabbime varayım ister… Tüm bu nedenlerden Ramazan arifesi kalem orucuna da niyet ettim. Ne mümkün?

  Babam ilahiyatçıdır. Evde sık sık “din” üzerine konuşulduğundan kendimi bildim bileli aşina olduğum bir konu. Ancak gel gelelim Türkiye genel olarak “geleneksel İslam” damarından beslenmiş bir yer. Evde ilahiyatçı, kısmen modernist düşünen bir babayı dinlerken, sokakta duyduğum “gelenekçi, hurafesi bol İslam” anlatımından da nasiplendim. Bu bende ister istemez “o da olur, o da olur” bakış açısı geliştirdi, belki bu nedenden düşünceye önem veririm, tekfir etmem ve hatta en büyük illetin bu tekfir etme hali olduğunu düşünürüm.

  Bugün oruç bozdum; kelam orucumu bozdum, e sabır taştı!

  Düne kadar Türkiye İslam’ı ortodoks bir anlayıştan kısmen uzak, Kuran-ı Kerim’den, Peygamber (SAS)’in sünnetinden uzak, okumaktan yana olmayan daha çok “o hocanın vaazı, bu hocanın fıkhı” ile öğrendi. Genellikle bu anlatımın-öğretimin sahibi dini anlatırken haşa Allah’ı zalim kılmaya kadar gitti ve ortaya “o günah, bu günah” diyerek bir “yaptığın her şey günah” dini çıkardı.

  9 yaşımdayken, bir yaz günü anneannem bana Kur’an-ı Kerim okumayı öğretirken, tüm çocuklar sokakta, ben evdeydim. Boğazım acıyarak “ğayn” harfi çıkartmaya çalışırken, Allah ondan razı olsun anneannem “yanlış okursan, Allah dilini kızgın makasla keser” diyordu (Ne yapsın, öyle öğrenmiş). Haşa, bu Allah’a su-i zandır. Rab, merhametlidir, bi-iznillah merhameti kendine yazmıştır.

  İşte mevcut nokta bu denli acıdır.

O yok, bu yok dini

  Bugün ise her gün bir başka televizyon programına konuk olan bir ilahiyatçı, bir hoca ” o yok, bu yok dini” oluşturuyor.

  Misal, Abdülaziz Bayındır ve Yaşar Nuri Öztürk “Teravih diye bir namaz yok” diyorlar. Açıkçası bunu yadırgamıyorum zira bunları babam 20 yıl önce söylerdi, yani şaşkınlıkla bir tepki veriyor değilim. Kendi dalında ilmi olan kişilere, ders verecek de değilim ancak bu dinin maneviyatını bir kenara koyup salt nesnel-sayısal veriler ile kuru kuru tebliğ edenlere de susacak değilim.

  Ramazan’ın ilk günü bir misafirimizi evine bıraktık. Kavşakta kırmızı ışıkta beklediğimiz yer bir camii önüydü, camiiye sığmayan cemaat avludaydı, onlarca kişi Allah’ın huzuruna yönelmişti, ben orada ümmeti gördüm, ben orada Ramazan’ı hissettim. O hisler içinde imamın “Allah-u Ekber” demesiyle secdeye varmak isteğiyle titredim.

  Şimdi ümmetin maneviyatını elinden alan bu modernisler -ki ben de kendimi kısmen modernist sayarım- “o yok, bu yok” diyerek belki hurafe yahut bid’atlardan dini arındırmaya çalışıyorlar, bunu anlıyorum ancak nasıl oluyor da, maneviyatın da içini oyuyorlar?

  Hepsi var kardeşim!

  Ramazan içinde, vicdan azabım var, Allah’a mahcubum, günahlarımdan, hatalarımdan utanıyorum. Ya benden kırıldıysa diye hayıflanıyorum, tam duha vakti* o sırada açık kalmış televizyondan bir ses geliyor; “Rabbin sana darılmadı ve seni terk etmedi. Şüphesiz ki, ahiret hayatı senin için dünyadan daha hayırlıdır“. Sübhanallah.

  Bir arkadaşımın sosyal ağ iletisi: “İstemez misin Ya Ömer, dünya onların olsun, ahiret bizim” olsun diyorsun, olsun.

  An ile biri hakkında konuşuyorsun; Kur’an mealinde ayracın Humeze Suresinde kalmış; “Vay o önden ve arkadan çekiştirenin haline, vay o ayıplayanın haline” tövbe ediyorsun.

  Açlıktan kan şekerin düşmüş, hafif gerginsin biraz annene söyleniyorsun, uyuşmuş zihnin kendine gelerek hatırlatıyor; “Sakın ola anne ve babana öf bile deme, seni bu zamana kadar getiren onlardır” anana hürmet ediyorsun.

  Dünya bu, iş yerinde, belki evinde bunalıyorsun, bir mağaraya tıkılmış gibisin, can derdine düşmüşsün, geçim derdine düşmüşsün, korkuyorsun işte o an bir muştu varıyor sana, “yalnız değilsin” diyor hem Rasulullah’ın ağzından “Üçüncüsü Allah olan iki kişiye kim zarar verebilir, Ya Ebu Bekir?” Ebu Bekir oluyorsun.

  Nefis var, şeytan var, belki hayatın olumsuzlukları peşi sıra geliyor, yakana yapışıyor, istediğin olmuyor; “hiç gülmeyecek miyim?” diyorsun. Yine bir rivayet sana şikâyetini unutturuyor, Rasul ile yollarını bağlıyor; Hz. Fatma, Peygamber Efendimizin ölümüne yakın, başucunda ağlıyor, güzeller güzeli Efendimiz: “Üzülme kızım, bundan sonra babanı hiç kimse üzemeyecek” diyor. Utanıyorsun, salavat getirip, ağlıyorsun.

  Zekât günü gelmiş, fitre günü gelmiş, belki nefsine yeniliyorsun zor geliyor, belki dünyaya, metaya harcadığın için “verirsem ay sonunu nasıl getiririm?” diye hayıflanıyorsun. O Sahabe geliyor, duruyor önünde, verecek tek şeyi elindeki hurması olan ve ondan başka yiyeceği olmayan o Sahabe geliyor aklına; Ebu Bekir gibi, Ömer gibi coşuyorsun, hepsini vereyim istiyorsun.

  Var kardeşim var! Bu dinin sol değerlere, rakamsal ifadelere, boğulmayan, “o yok, bu yok” demeyen, “o günah, bu günah” demeyen, bir tarafı var. Örnek olacak bir Peygamber var. Seni duyan Allah var.

  Bu din, “Malının 5000 lirasından fazlasını alırım” diyen gaspçılardan, “Teravih yok” diyen yokculardan, “böyle yaparsan kaâfir olursun” diyen tekfircilerden, “ne kadar Laileillallah, o kadar huri” diyen ahlaksızlardan, “şu rakamlı sureyi şununla çarparsan, şu olur” diyen şifrecilerden, “meal okumayın” diyen uzaklaştırıcılardan mütevellit değil, elhamdülillah. İslam’ın Kuran’dan ve sünnetten gelen örneklerle, tavsiyelerle, yol haritalarıyla talibinin içine içine hitap eden bir yanı var.

  Bozduğum kalem-kelam orucumdan naçizane; Allah’ın bize fırsat kıldığı mübarek ay da, gecelerinizi namazla aydınlatın, dilinize zikri pelesenk edin, orucu hakkıyla tutun, yetimi-öksüzü gözetin, malınızdan infak edin, Kuran’ı anlamıyla okuyun; O Allah’ın sözüdür ve Allah tek tek her birinize hitap etmiştir. Sözü yumuşak söyleyin, kalplerinde hastalık olanlara fırsat vermeyin, az yiyin, az konuşun, az gülün, kırdığınız insanların gönlünü alın, boş verin “dünya onların olsun, ahiret sizin“.

  Özünü kaybeden, ayrıntıya takılır kalır “varların ve yokların” arasında “öz”e sarılın, vesselam.

* Duha Vakti: Gündüz müddetinin, yani imsaktan güneş batana kadar olan sürenin dörtte biri.

… Bu kitaplar ilginizi çekebilir…

Müslüman’ın Zaman’la imtihanı

Sunuş: Müslümanlar dünyanın toplam nüfusunun %20’sini teşkil ediyorlar ama gerçek anlamda bir birlik yok. Askerî  tehditler karşısında birleşmek şöyle dursun birbiriyle savaş halinde olan Müslüman ülkeler var. Dünya ekonomisinin sadece %2-%3′lük bir kısmını üretebilen İslâm ülkeleri Avrupa Birliği gibi tek bir devlet olsalardı Gayrı Safi Millî Hasıla bakımından SADECE Almanya kadar bir ekonomik güç oluşturacaklardı. Bu bölünmüşlüğü ve en sonda, en altta kalmayı tevekkülle(!) kabul etmenin bedeli çok ağır: Bosna’da, Filistin’de, Çeçenistan’da, Doğu Türkistan’da ve daha bir çok yerde zulüm kol geziyor. Müslümanlar ağır bir imtihan geçiyorlar. Yaşamlarını şekillendiren şeylerle ilişkilerini gözden geçirmekle başlıyor bu imtihan. Teknolojiyle, lüks tüketimle, savaşla, kapitalizmle, demokrasiyle , “ötekiler” ile ve İslâm ile olan ilişkilerini daha sağlıklı bir zemine oturtabilecekler mi? Müslüman’ın Zaman’la imtihanı adındaki 204 sayfalık bu kitap işte bütün bu konuları sorgulayan ve çözümler öneren makalelerden oluşuyor.

 İslâmcılık, Devrim ile Demokrasi Kavşağında

Müslümanca yaşamak için devletin de “Müslüman” olması mı gerekiyor? Bu o kadar net değil. Çünkü İslâm’ın gereği olan “kısıtlamaları” insan en başta kendi nefsine uygulamalı. Aksi takdirde dinî mecburiyet ve yasakların kanun gücüyle dayatılması vatandaşı çocuklaştırıyor ister istemez. İyi-kötü ayrımı yapmak, iyiden yana tercih kullanacak cesareti bulmak gibi insanî güzellikler devletin elinde bürokratik malzeme haline geliyor. 21ci asırda Müslümanca yaşamak kolay değil. Yani İslâm’ın özüne dair olanı, değişmezleri korumak ama son kullanma tarihi geçmiş geleneklerden kurtulmak. AKP’yi iktidara taşıyan fikrî yapıyı, Demokrasi-İslâm ilişkisini, İran’ı ve Milli Görüş’ü  sorguladığımız bu kitabı ilginize sunuyoruz. Buradan indirebilirsiniz.

Türkiye’de ve Dünyada Başörtüsü Raporu-2009/2010

 ”Türkiye’de ve Dünyada Başörtüsü Raporu-2009/2010″ adlı bu çalışma son iki yıl süresince en çok konuşulup, tartışılan temel sorunlarından biri olarak karşımızda duran başörtüsü yasağına dönük bir dökümantasyon çalışmasıdır. Raporun ana omurgasını, iki yıllık süreçte başörtüsü eksenli yaşanan hak ihlalleri ve buna karşı sergilenen tutumların, davranışların ve tavırların kronolojik bir sırada aktarıldığı almanak tarzı bir arşivleme çalışması oluşturmaktadır. Raporun sadece yasak uygulamalarından ibaret kalmaması; soruna dair gösterilen tepkilerin, politik aktörlerin demeçlerinin ve yasak karşıtı çeşitli etkinliklerin de yer alması; konu etrafında oluşan gündemin ana hatlarıyla aktarılarak, dönemin genel fotoğrafını çerçeveleme kaygısıyladır. Böylece araştırmacılar, bugün ve ileride başörtüsü sorunu etrafında yapacakları çalışmalarda, Türkiye’de ve dünyada başörtüsü sorunu etrafında 2009 ve 2010 yıllarında yaşanan gelişmeleri, oluşan gündemi izleme imkânı bulabileceklerdir. Raporu buradan indirebilirsiniz.