12 Eylül bitti, kahvede sağcısı solcusu ‘Biz niye birbirimize düştük?’ dedi!
By Berivan K. on May 6, 2013 in Barış, Devlet Terörü, PKK
Ali Sarıca (Şehit Aileleri Derneği Başkanı):İçinizde her görüşten insan var ama bu millet için, bu kanın durması için, herkes evini çocuğunu bırakmış, yollara düşmüş. Öncelikle teşekkür ederim. Kimse benim gibi acı çekmesin efendim. Şehit aileleri veya gaziler bu sürece nasıl karşı, hâlâ anlamıyorum. Ateş herkesi yakıyor. Her gün bir şehit geliyordu, şükür bitti. İnşallah tamamen biter. 12 Eylül öncesi, 5000 insan heba oldu. 12 Eylül bitti, kahvede sağcısı solcusu ‘Biz niye birbirimize düştük?’ dediler. Şehit ailesinden bir tanesi ‘Onlar dağdan inecek; ben onlarla kahvede çay mı içeceğim?’ diyor. 12 Eylül öncesi de öyleydi. Başbakan açıkladı: ‘Şehitlerin kemiklerini sızlatmayız’ diyor. Ortaya çıkmış, ne idüğü belirsiz, güvence yok bilgi yok. Vay efendim ülke bölünecek, vay efendim Apo çıkacak. Bizlere korku pompalıyorlar. ‘Başka yolun var mı?’ diyorum, akılcı yol göster, senin arkandan gidelim, o da yok. Ancak ‘Ülke bölünüyor’ deyip duruyorlar. Bunlara inanılmamasını canı gönülden arzu ediyorum. (Aktaran Hilal Kaplan, Yenişafak)
… Bu konuda okumak için…
Asimilasyon ile Şiddet Kıskacında Ulusalcı Kürtler (Kitap + Tartışma)
Süleyman Nazif (1870-1927) Batarya ile Ateş adlı kitabında şöyle diyordu:
“Benim dinim kinimdir… Irkına, vatanına, tarihine ihanet etmiş olan insanların ve milletlerin hiçbirini unutma Türkoğlu! Unutma ve affetme!”
Büyük travmalar, katliamlar ve yok edilme korkusu yaşayan toplumlar geçmişten ders çıkarırken affetmek ile acıları unutmak arasında fark göremiyorlar. (Bkz. PKK’lıları affetmek)
Etnik kökenimiz benliğimizin bir parçası, rengarenk insanlığımızın gerçek bir rengi. Ancak bu renk üzerinden yapılan bir baskı, bu renk “yüzünden” çekilen büyük bir acı sonucu diğer bütün renkler silinebiliyor. Bir başka deyişle IZDIRAPLAR ÜZERİNE YAPAY BİR KİMLİK İNŞA EDİLİYOR. Bir halka yapılabilecek en büyük kötülük bu belki de. Sadece Türk ya da sadece Kürt olmaya mahkûm edilen insanlar giderek insanlıklarını perdeliyorlar. Böylesi halklar ırkçılığa, her türlü şiddet çağrısına kucak açıyorlar. Zira duydukları kin ve nefret onları bıçak gibi bilerken bir yandan da tektipleşiyor, şeyleşiyor.
Bu korkunç dönüşümü Yahudilerde ve Avrupalı Ermenilerde görmek mümkün. Balkanlarda, Kafkaslarda Türk ya da Çerkes olma “suçundan” dolayı bizden önceki kuşaklar da bu şekilde eziyet gördüler. Ölenler bir kez ölürken hayatta kalanlar aşağılanma duygusuyla hergün öldü. Peki ya Kürtler?
“…PKK destekçisi Kürtler adeta hızla koşan bir adamın bir cam panele çarpıp yere yığılma duygusunu tekrar tekrar yaşayacaklar. Camın öbür tarafını görecekler ve camın öbür tarafında akan hayatı gözlemleyebilecekler, belki bedenen o hayatın içinde olacaklar ama ruhen hiçbir zaman o camın öbür tarafına geçemeyecekler. Hiçbir zaman kendilerini camın öbür tarafına akan hayatın parçası hissedemeyecekler…”
Böyle diyordu Emre Uslu. Haklıydı. Sadece Kürt olmak istedikçe Kürtlüğünü kaybeden bir kuşak yetişiyor. Tıpkı Türk ulusalcıları gibi geçmişten, gelecekten hatta kendi gölgesinden bile korkan bu insanlar şiddet için şiddet isteyen örgütlerin, partilerin elinde istenen her şekli almaya hazırlar.
Kürt aydınları kadar Türk aydınlarına da büyük iş düşüyor. İnsan olmadan “Türk” ya da “Kürt” olmanın imkânsızlığını halklarına anlatmak. Okuyacağınız bu kitap aydınların dikkatini tam da bu noktaya çekmek için hazırlandı: Asimilasyon ile şiddet kıskacı içindeki Kürt halkına… Buradan indirebilirsiniz.
1 Yorum
Yazan:Hüseyin Avni (@Hseyin_avni) Tarih: May 7, 2013 | Reply
RT @DDGrubu: 12 Eylül bitti, kahvede sağcısı solcusu ‘Biz niye birbirimize düştük?’ dedi!: http://t.co/jZuDDzptDo