Kurtuluş savaşı mı yoksa yerel seçim mi?

Gezi olayları, 17-25 Aralık operasyonları ve akabinde yaşananlardan benim yaptığım çıkarım, kestirmeden ifade edecek olursam şu oldu: Küresel güçler arzuladıkları bir Türkiye için ülkeyi tekrar katı laikçi bir elitin eline teslim etmek istiyorlar. Bu çıkarımımı nasıl bir arka plan çerçevesine oturttuğumu kısaca izah etmeye çalışayım.

Batılı emperyalistler yaklaşık iki asırdır bu coğrafyayı siyasi ve iktisadi her bakımdan istedikleri gibi dizayn ettiler. Bunu da özellikle son bir asırda, dindar-geleneksel çoğunluğu zor ve baskıcı yollarla dışarda tutarak, Batıcı-modernist laik elitler eliyle mümkün kıldılar. Cumhuriyet kurulduğundan itibaren sistem dışında tutulan bu dindar çoğunluğun merkeze doğru tazyiki 90’lı yıllardan itibaren önlemez hale geldi. Merhum Erbakan’ın başbakanlığındaki hükümet, içlerinden çıkardıkları kadrolarla bu sessiz çoğunluğun merkeze doğru ilk ciddi hamlesiydi. 28 Şubat da dış mihrakların desteği ile sistemin merkezine çöreklenmiş elitler için bu tehdidin bertaraf edilmesi süreciydi.

11 Eylül’den sonra (2001) Batı, Ortadoğu için yeni bir konsept düşünmeye başladı: Büyük Ortadoğu Projesi. Bu projenin hayata geçirilmesi için liberal demokrasiyi içselleştirmiş, Batı ile barışık istikrarlı hükümetlere ihtiyaçları vardı. Ancak Türkiye’deki siyasi konjonktür gereği bu sefer geçmişten farklı olarak iktidarı dindar-muhafazakar bir partinin ellerine vermeyi uygun gördüler; bunda bir sakınca bulunmuyordu, zira günü geldiğinde istedikleri kişileri sahnenin dışına atmak hiç de zor olmayacaktı. Hem muhafazakâr kesim iddialarından arındırılmış kontrollü bir şekilde merkeze taşınmış, hem de Türkiye’nin küresel sisteme entegrasyonu sağlanmış olacaktı.

Bu planın başarılı bir şekilde işlemediğini söyleyemeyiz. Söylemde dindar ve muhafazakâr ama özünde çürümüş, kapital ile daha çok Protestanlaşmış light bir İslam görüntüsü ortaya çıktı. Ülkenin çoğunluğunu oluşturan muhafazakâr kesimin kapitalizmin çarklarına büyük ölçüde dâhil edilmesi sağlanmış oldu. Ancak bir noktadan sonra -kanaatimce 2008 Davos çıkışından sonra- Türkiye’yi artık eskisi gibi etki ve kontrol alanlarının içinde tutamayacaklarını düşünmeye başladılar. Bunun üzerine ‘haddini aşmış’ Başbakanın defterini dürmek gerektiğine karar verdiler.

17 Aralık’tan bu yana yaşananları anlamaya çalışırken iki tarafın kendinden emin savlarını ilk elden kabul etmek yerine, dindar bir Cumhuriyetin öngördüklerinden daha iddialı ve kontrol edilemez olduğunu fark eden emperyallerin, geçmişe nispetle daha güçlü bir Türkiye’nin ortaya çıkmasında en önemli iki aktörü birden hedef almış olabileceklerini düşünmüştüm. Cemaat, yetişmiş müntesipleri ve yurtdışı okullarıyla Türkiye’nin dünyadaki imajına olumlu katkı yapıyordu; Ak Parti ise güçlü Türkiye için gerekli siyasi iradeyi ortaya koyuyordu. Bu sebepten, bu güdümlü Türkiye işinin dindarlarla yürümeyeceğine kanaat getiren küresel çete, dini referanslarla hayata bakan ne kadar cemaat, tarikat ve siyasi hareket varsa tasfiye etmek istiyor herhalde, diyordum. Bu tasfiyeye en güçlü iki aktörü birbirine çatıştırarak başlamış, bir taşla iki kuş vurmak istemiş olabileceklerini kuvvetle muhtemel görüyordum. Bu yaklaşımım, cemaatin yönetim kademesinin 17 Aralık operasyonlarına hizmetlerini koruma maksadıyla icbar edilmiş olabileceğine dair çok küçük de olsa iyi niyetli bir varsayıma dayanıyordu. Ancak birkaç gün öncesine kadar korumak için çok çaba sarf ettiğimiz bu son hüsnü zan kırıntısı da Suriye tapelerinin yayımlanmasıyla yok olup gitti. Ortada zorunlu bir taşeronluktan ziyade gönüllü bir işbirliğinin var olduğuna inanmaya hakkımız var artık.

Daha evvelki ses kayıtları aracın direksiyonundaki kişi ve kişilere yönelik taarruzlardı; fakat bu son kayıt doğrudan aracın kendisine, hatta en mühim aksamlarından birine vurulmuş ağır bir darbeydi. 17 Aralık’tan beri bütün parmaklar sizi işaret ediyorken, doğrudan devletin en mahremine uzatılmış ele sahip çıkmanız, o kayıtlardan seçimlere yönelik siyasi bir kazanım elde etmeye çalışmanız hakkınızdaki bütün şüpheleri doğruluyor. Eğer bu şüpheler hakikati yansıtıyorsa, bu teşebbüsün affedilebilir bir tarafı yok kesinlikle; zira açık bir ihanet girişimidir. İslam hukukunda da modern hukukta da ihanet en ağır şekilde cezalandırılır.

Hala ‘masumuz’ deniyorsa yapılacak şey bellidir. Eğer Fethullah Gülen kendisini, yıllarca süren bir çalışmanın sonucunda ilmek ilmek ördüğü ulusal ve uluslararası çaptaki hizmetlerinden daha kıymetli görmüyorsa, bu hizmetlerin selameti için Türkiye’ye dönerek hem hukuki hem de siyasi/sosyal açıdan toplum nezdinde kendini aklamalıdır; fakat tüm bu hizmetlerden daha önemli ve değerli görüyorsa kendisini, söyleyecek söz kalmıyor.

***

Bu yaklaşımımız yolsuzluk iddialarını dışlıyor değil. Elimizdeki tek ve en ciddi deliller sadece ses kayıtlarından ibaret olsa da iddiaların doğruluğu çok muhtemel görünüyor. Küresel şer odaklarının oyununa gelmek istemiyorsak, devlet hiyerarşisi dışında hareket etmiş paralel unsurların yargılanmaları ve cezalarını çekmelerini sağlamanın yanında, bu yolsuzluk iddialarının da nokta atışı hukuki süreçlerle bir neticeye varması gerekiyor. Hükümet yolsuzluk iddialarını tavizsiz bir biçimde yargıya intikal ettirmeli ve sürecin işlemesini sağlamalıdır.

Bu kavgadan tamamen zararsız kurtulmak bu saatten sonra artık mümkün görünmüyor. En az zararla sıyrılmak için çaba sarf etmek gerek. Bu kavganın kazananı olmaz, ama kaybedeni Türkiye olur. Geri döndürülemez bir noktaya varmadan herkes üzerine düşeni yapmalı.

***

Mahalli seçimlerde seçmen çok farklı saiklerle oy kullanacak. Ancak büyük çoğunluğun, bir tarafa duyduğu derin muhabbet ile karşı taraf için hissettiği büyük öfkenin tesiri altında reyini vereceği çok açık. Ortada iki menfi iddia var: birisi yolsuzluk iddiaları, diğeri ise bir ucu Türkiye’nin yeminli düşmanlarına dayanan devlet içine sızmış paralel bir örgütlenmenin mevcudiyeti. Kafası karışıklar için önerim, ehven-i şer ilkesine göre hareket etmeleri. Yani daha az kötünün etkisi altında tercihlerini belirlemeleri… Siyasilerin yolsuzluğu bugünün meselesi değil; dün vardı, bugün de var, yarın da olacaktır. En kısa sürede yargılanmalarını ümit edebiliriz. Ya devletin kılcallarına kadar nüfuz etmiş bekamıza kasteden hainlerden ne zaman kurtulacağız?
.

… E-kitap okumak için…

Gurbetçi Freud ve “Das Unheimliche”

Modern insanın kalabalıkta duyduğu yalnızlığı sorgulamak için iyi bir fırsat… Sigmund Freud gurbette olma duygusunu, yabancılık, terk edilmiş hissini anlatan “Das Unheimliche” adlı denemesini 1919’da yayınlamış. İsminden itibaren tefekküre vesile olabilecek bir çalışma. Zira “Unheimliche” alışılmışın dışında, endişe verici bir yabancılık hissini anlatıyor.

Bu hal sadece İnsan’a mahsus: Kaynağında tehdit algısı olmayan, hayvanların bilmediği bir his. Belki huşu / haşyet ile akrabalığı olan bir varoluş endişesi? Gurbete benzer bir yabancılık hissi, sanki davet edilmediğim bir evdeyim, kaçak bir yolcuyum bu dünyada. Freud’un İd (Alt bilinç), Benlik (Ego), Üst Benlik (Süperego) kavramları iç dünyamızdaki çatışmalara ışık tutabilir mi? Dünyada yaşarken İnsan’ın kendisini asla “evinde” hissetmeyişi acaba modern bir hastalık mıdır? Teknolojinin gelişmesiyle baş gösteren bir gerginlik midir? Yoksa bu korku ve tatminsizlik hali insanın doğasına özgü vasıfların habercisi,  buz dağının görünen ucu mudur? Hem Sigmund Freud’u tanıyanların hem de yeni keşfedecek olanların keyifle okuyacağını ümid ediyoruz. Buradan indirebilirsiniz.

Soyut Sanat Müslümanın Yitik Malıdır

Afganistan’daki bir medreseyi, Bosna’daki bir camiyi, Hindistan’daki Taj Mahal’i görsel olarak islâmî yapan nedir hiç düşündünüz mü? Anadolu kilimlerini, İran halılarını, Fas’taki gümüş takıları, Endülüs’teki sarayları birleştiren ortak unsur nedir? Müslüman olmayan bir insan bile kolaylıkla“bunlar İslâm sanatıdır” diyebilir. Sanat tarihi konusunda hiç bir bilgisi olmayanlar için de şüpheye yer yoktur. Şüpheye yer yoktur da… bu ne acayip bir bilmecedir! Endonezya’dan Fas’a, Kazakistan’dan Nijerya’ya uzanan milyonlarca kilometrekarelik alanda yaşayan, belki 30 belki 40 farklı lisan konuşan Müslüman sanatkârlar nasıl olmuş da böylesi muazzam bir görsel bütünlüğe sadık kalabilmiştir?

Bakan gözleri pasifleştiren tasvirci sanatın aksine İslâm sanatı okunan bir sanattır. Yani görünmeyeni anlatmak için çizer görüneni. Doğayı taklid etmek değildir maksat. İnsanların aklını uyandırması, kalplerine hitab etmesi sebebiyle İslâm sanatının soyut bir sanat olduğu da aşikârdır. Ama Avrupa kökenli soyut sanattan ayrıdır İslâm sanatı. Meselâ Picasso, Kandinsky, Klee, Rothko gibi ressamlar gibi sembolizme itibar edilmemiştir. 284 sayfalık kitabımıza çok sayıda İslâm sanatı örneği ekledik. Bakmak için değil elbette, görünen sayesinde görünmeyeni akledebilmek, yani İslâm sanatını “okumak” için. Buradan indirebilirsiniz.

İslâm’da Mimar ve Şehir

Cumhuriyet’in ilânından beri yaşadığımız şehirler hızla tektipleşiyor. Betondan yapılmış kareler ve dikdörtgenler kapladı ufkumuzu. Trabzon, Aydın, Malatya… Anadolu’nun her yeri birbirine benzedi. Fakat Türkiye’ye has bir sorun değil bu. Batının “alternatifsiz” demokrasisi ve serbest piyasası mimarları da tektipleştirdi. Farklı düşünemeyen, yerel özellikleri eserlerine yansıtmayan mimarlar kutu gibi binalar dikiyor. Moskova, Tokyo, Paris, Hong Kong da tektipleşiyor ve çirkinleşiyor.

Çare? Binalara değil de mimara, yani insana odaklanmak olabilir; yani eşyayı ve sureti değil İnsan’ı ve sîreti merkeze almak. Zira bu bir norm ya da ekol meselesi değil: İslâmiyet’in ilk asırlarında bir şehir övüleceği vakit binalar değil yetiştirdiği kıymetli insanlar anılırmış. Biz de güzel binalarda ve güzel şehirlerde hayat sürmek için önce güzel mimarlar yetiştirerek başlayabiliriz işe. İnsan gibi yaşamak için mimarî çirkinliklerden ve bunaltıcı tektipleşmeden kurtulabiliriz. Bu ancak Güzel Ahlâk ile Güzel Mimarî arasındaki bağı yeniden tesis etmekle olabilir. Çare Mimar Sinan gibi cami yapmak değil Mimar Sinan gibi insan yetiştirmek. Kitabımızın maksadı ise teşhis ve tedaviye hizmet etmekten ibaret. Buradan indirebilirsiniz.

Hükümeti devirmek isteyen birileri mi var?

4 Türk bankası çalışanlarını sömürmek, tüketiciyi kandırmak ve haksız rekabetten dolayı çok ağır cezalar yediler. Hemen ardından Türkiye tarihin en büyük anti-kapitalist ayaklanmasını yaşadık. Göstericiler “Sosyalist Türkiye” ve “yaşasın devrim” sloganları atarak orak-çekiçli pankartlar, Deniz Gezmiş posterleri taşıdılar. Tuhaf olan ise bazı bankaların ve holdinglerin bu ayaklanmaya destek olmasıydı. Anti-kapitalist göstericiler 20 gün boyunca İstanbul’un en lüks otellerinden birinde bedava kaldılar. Tuhaflıklar bununla da bitmedi. CNN, BBC, Reuters ve daha bir çok medya kuruluşu bir kaç sene önce, üstelik yabancı ülkelerde çekilmiş yaralı ve ölülerin  fotoğraflarını “Türkiye” diyerek servis etti. Tayyip Erdoğan’a destek için toplanan AKP’lilerin fotoğrafı CNN tarafından kazayla(?) “Ayaklanmış Protestocular” olarak yayınlandı.

Dünyada da tuhaf şeyler oldu:

• Türkiye ile neredeyse aynı anda Brezilya’da bir halk(?) ayaklanması başladı.
• Georges Soros’a ait ekonomi gazeteleri Çin ekonomisi hakkında aşırı kötümser haberler yaydılar.

“Kazalar” bu kadar çoğalınca insanlar ister istemez bazı şeyleri sorguluyor:

• Türk bankaları neden sermaye düşmanı, anti-kapitalist bir ayaklanmaya destek oldu?
• Acaba 2008 krizinden sonra kan kaybeden ABD ve Avrupa kaçan sermayeyi geri  çekmeye mi çalışıyor?
• Brezilya, Çin ve Türkiye Avrupa ve ABD’deki yatırımları çekmenin cezasını mı ödüyor?

Elinizdeki kitap bu sorulara ve darbe iddialarına cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

Çapulcular” ne istiyor?

Genel seçimler yaklaşırken başladı Taksim Gezi Parkı olayları. İnsanlar öldü, yaralananlar, tutuklananlar oldu. Taksim’deki sanat galerileri bile yağmalandı. Maddî zarar büyük: Yakılan otobüsler, özel araçlar, iş yerleri. Ancak hâlâ isyancıların ne istediğini bilmiyoruz. Taksim Dayanışma Grubu’ndan çelişkili açıklamalar geliyor. Polisi ya da göstericileri suçlamadan önce şunu bilmek gerekiyor: “Çapulcular” ne istiyor? Daha fazla demokrasi? Sosyalizm? Devrim? Darbe? Elinizdeki e-kitap bu sorulara cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

 Alevilik, Ortak Acılardan Bir Kimlik

Aleviler ızdıraplarda, geçmişin acılarında buluşuyorlar. Dersim, Madımak… Bu isimler anıldığında kırmızı bir düğmeye basılmış gibi bütün farklı Alevilik-LER birleşiyor ve bir tepki geliyor. Hızlı, öngörülebilir ve manipülasyona açık bir tepki bu. Ortada geç-ME-miş bir geçmiş var. Kıymetli yazarımız Cemile Bayraktar’ın dediği gibi “yüzleşilmediği müddetçe de geçmeyecek bu geçmiş” , çıkarılmayı bekleyen bir diken gibi acı vermeye devam edecek.

Diğer yandan çok sayıda Alevi kendi atalarına, dedelerine, manevî önderlerine en büyük acıları reva görmüş olanlara büyük bir sadakat ile bağlılar. Yani Kemalistlere ve CHP’ye. Yakın tarihi sorgulamak şöyle dursun ibadethanelerini Atatürk resimleriyle donatıyorlar. Ortak acıların ve siyasî tercihlerin dışında Alevileri birleştirecek bir inanç, bir kültür yok mu? Acaba Aleviler Stockholm sendromundan kurtulabilecekler mi? Elinizdeki kitap bunları sorguluyor. Buradan indirebilirsiniz.

Tiryandafilya, Güneşe “ya doğ, ya da ben doğacağım” diyen güzel!

“… Senden önceki hiçbir kadın tarafımdan böyle sigaya çekilmedi Tiryandafilya. Sen benim tüm aşklarımın  raporusun, tüm aşklarımın hülasası, ana fikrisin Tiryandafilya. Senden öncekiler ya masadan kaçtı ya da onları masadan ben kovdum. Şimdi benim tüm bu kaybolan yıllarımın hesabını vermek de sana kaldı. Sevdiğin başka bir erkek olmasına rağmen bu yola girmen için de seni zerre kadar zorlamadım, bunu da biliyorsun Tiryandafilya. Duvarımın arkasına dolanman için sana elimden gelen tüm kolaylığı gösterdim. Bu asla senin marifetin, el çabukluğun, kahredici, tahrik edici, tahkir ve de tezyif edici dişiliğinle olmadı. Senden önce gidip, tüm kapıların kilidini senin için açan irade bendim. Orada beni çırılçıplak gördüysen benim sayemdedir. Şimdi dürüstçe oynayalım o zaman. Ama unutma Tiryandafilya; ihanet ilgi çekse de hain sevilmez…”

Efraim K‘nın kitabını buradan indirebilirsiniz.

Kitap tanıtan kitap 5

İmkânsız bir buluşma düşleyin: Nietzsche, Montaigne, Chomsky ile Fârâbî ve Muhyiddin İbn Arabî Hazretleri bir arada. Ama yalnız değiller, hemen yanı başlarına John Berger, Cahit Zarifoğlu, André Gorz , Oğuz Atay, İsmet Özel, Amin Maalouf, Gilbert Achcar, Nevzat Tarhan, Randy Pausch ve daha bir çok aşina olduğumuz yazar, şair, düşünür gelip oturmuş. Bu imkânsız buluşmayı Derin Düşünce sitesinin yazarlarına borçluyuz. Sadık dostlarımız Alper Gürkan, Mustafacan Özdemir, Mehmet Alaca, Mehmet Salih Demir ve en az “eskiler” kadar çalışıp didinen genç yetenekler: Essenza, Esma Serra İlhan, Gülsüm Kavuncu Eryilmaz, Abdülkadir Hacıaraboğlu, Azat Özgür. Kitap tanıtan kitapların beşincisini ilginize sunuyoruz, kitapların dünyasına açılan 23 pencereden bakmak için. Buradan indirebilirsiniz.

 Hamza Yusuf ile İslâm’ı anlamak

Elinizdeki bu kitap Ekrem Senai tarafından yapılan iki tercümeyi içeriyor:

• Zaytuna Institute’den Hamza Yusuf Hanson’ın 2010 yılı Mayıs’ında Oxford üniversitesinde yaptığı İslâm’da reformkonulu konferans,
• Yine  Hamza Yusuf Hanson’ın Dr.Murata ve Prof.Chittick’in İslam’ın vizyonu isimli eseri üzerine yaptığı konuşma (Bahsedilen kitap, Türkçe’ye de çevrilmiştir.)

Hamza Yusuf Hanson 1960 yılında Amerika’nın Washington Eyaletinde dünyaya geldi; Kuzey California’da büyüdü. 1977 yılında müslüman olduktan sonra on yıl boyunca İslâm coğrafyasında Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan, Kuzey ve Batı Afrika gibi bölgeleri gezdi. Farklı ülkelerde iyi büyük alimlerden icazet aldı. Hamza Yusuf bu seyahatten sonra ülkesine dönerek Dinler Tarihi ve Sağlık Hizmetleri alanlarında diploma aldı. Dünyanın dört bir tarafında İslâm hakkında konferanslar veren Zaytuna Enstitüsü’nü kurdu. Batıya İslâm’ı sunan, İslâmî ilimlerin ve geleneksel metodlarla eğitimin yeniden canlanmasını amaçlayan Enstitü, dünya çapında üne sahiptir. Shaykh Hamza Yusuf, Fas’ın en prestijli ve en eski Üniversitelerinden birisi olan Karaouine’de ders veren ilk Amerikalı öğretim görevlisi olmuştur. Bunların yanısıra, klasik haline gelmiş geleneksel bazı Arapça metinleri ve şiirleri modern ingilizceye tercüme etmiştir. Halen eşi ve beş çocuğuyla birlikte Kuzey California’da yaşamakta. Buradan indirebilirsiniz.

Organik dinimi geri istiyorum 

Bilim ve teknoloji alanında buluşumuz pek yok ama gün geçmiyor ki din konusunda yeni bir icat çıkmasın. Televizyon karşısında merakla “acaba bugün neler caiz ilan edilecek, neler haram edilecek?” diye merakla bekliyoruz. Bektaşi’ye sormuşlar: “İslam’ın şartı kaçtır?” diye, “Birdir!” demiş. “Hac ve zekatı siz kaldırdınız, oruçla namazı biz kaldırdık, geriye kelime-i şahadet kaldı”. Ben kelime-i şahadetten de emin değilim, her an bir profesör çıkıp “böyle bir şey yoktur, imanın şehadeti mi olur?” diye ortaya çıkabilir. […] İlahiyat profesörlerinin bir büyük zararı da bu oldu. Din’in siyaset gibi, futbol gibi, tartışılacak, insanın bilgisinin olmasa da fikrinin olabileceği bir alan olduğu tevehhümü oluşturdular. Her şeyin kutsallığını bozdular. Artık bacak bacak üstüne atıp çiğ ağzımızla Allah, peygamber ne demek istemiş “muhakeme” yapıyoruz hiç ar duymadan, hepimiz birer küçük şeyhülislam, birer fetva emini… hangi hadis uydurma, hangisi sahih şıp diye gözünden anlayıp ayetleri engin din bilgimizle şerh ediyoruz. Şu muhakemelerin bolluğundan da dini yaşamaya bir türlü sıra gelmiyor. Halbuki bir güzel insanın dediği gibi: “Din öğrenmekle yaşanmaz, yaşandıkça öğrenilir”.

Elinizdeki bu kitap Ekrem Senai’nin kaleme aldığı yazılardan ve tercüme ettiği makalelerden oluşuyor: Hamza Yusuf, Noah Feldman, Charles Townes, Marc Levine ve Karen Armstrong ile İslâm, Hayat ve Bilim üzerine… Buradan indirebilirsiniz.

Banka Ordudan Tehlikelidir!

(Son güncelleme: İkinci sürüm, 27 Ekim 2013)

Bankacılarına söz geçiremeyen batı ülkeleri tıpkı 1980′lerde ordusuna söz geçiremeyen Türkiye’nin durumuna düştüler. Zira bize yansıtılanın aksine, 2008’de Amerikan emlâk sektöründen başlayan kriz öngörülemez bir felaket değildi. Yapılan düpedüz bir piyasa darbesi idi aslında. Tasarlanmış, planlanmış, yürürlüğe konmuş bir operasyon. Bu operasyonu yöneten insanlar daha 1980’lerde Batı adaletinin üzerine çıkmışlardı. Krizi frenleyecek yasal engelleri bir bir kaldırdılar, krizin küreselleşmesini sağlayacak mekanizmaları yine onlar kurdular. Elinizdeki 60 sayfalık bu e-kitap Batı’da demokrasinin gerileme sürecini sorguluyor: Demokrasinin zayıf noktaları nelerdir? Bankalar nasıl oldu da halkın iradesini ayaklar altına alabildiler? “Hukuk devleti” diyerek örnek aldığımız demokratik ülkeler neden bu Piyasa Darbesi‘ne engel olamadılar? Askerî darbelerden yakasını kurtaran Türkiye’de hükümet Piyasa Darbesi ile devrilebilir mi?  Buradan indirebilirsiniz.

Sanat Yoluyla Hakikat Bulunur mu?

İnanmak belki zor ama … eğer sınırsız görme kabiliyetine sahip olsaydık hiç bir şey göremezdik! güneşe dürbünle bakan biri gibi kör olurduk.Gözlerimizin sınırlı oluşu sayesinde görüyoruz dünyayı. Immanuel Kant’ın meşhur bir güvercini vardır, havayı iterek uçar ama havanın direncinden yakınır durur. “Hava olmasaydı daha hızlı uçabilirdim” der. Hakikat’i görmekte zorluk çekmemizin sebebi O’nun gizli olması değil tersine aşikar olmasıdır. Aksi takdirde Hakikat’i içeren, kapsayan ve perdeleyen daha hakikî bir Hakikat olması gerekirdi. İşte bu sebeple Hakikat’i görmek için Bilim’e değil Sanat’a ihtiyacımız var, bilmek için değil bulmak söz konusu olduğu için. Derin Düşünce yazarları Sanat-Hakikat ilişkisi üzerine yazdılar. Buradan indirebilirsiniz.